In de kiem begonnen

De ochtend die eerst zo kabbelend voorbij trok veranderde rap in een opeenstapeling van handelingen. Het was heerlijk zonnig, de herfstkleuren waren in opmars en uitnodigend. Tuin riep al van verre. Pluis koesterde zich in het zonnetje en loerde door de spleten van de verwarming heen op de koolmees en de ekster die beurtelings het balkon aandeden om een graantje mee te pikken.

Met de haren in de henna het gebruikelijke ritueel, medicijnen, tekening van de dag, niets aan de hand. Zoonlief roffelde de trap af, wilde wat uit de koelkast pakken en ontdekte dat onze ouwe was overleden. Ze had een punt gezet achter haar arbeidzaam leven. Nu waren we al langer aan het dubben geweest om een nieuwe te kopen in verband met het zuiniger verbruik van de elektriciteit. We hadden ons in enkele winkels en op internet al verdiept in de soorten koelkasten en vooral in hun energiezuinige labels. Nu was de nood aan de man. Een geluk bij een ongeluk dat het niet een week later was gebeurd.

Ze was kennelijk toch al een tijdje zonder stroom. Het betekende de vuilniszak erbij en met pijn in het hart alles wat in de vriezer had gezeten en ontdooid was erin droppen om zo snel mogelijk weg te brengen naar een van de stortbakken verderop in de straat. De rest van de overtollig aanwezige voorraad werd gesorteerd op houdbaarheid en al dan niet verbannen. Al met al waren we er een flink deel van de middag zoet mee. Dag tuin, dag mooie herfstwandeling. In een goed overleg hadden we een nieuwe frigidaire uitgezocht, besteld en betaald. Ze komt vandaag en daarmee is het leed snel geleden. De oude wacht braaf buiten naast de voordeur. Zo werkt dat met goede voornemens. Die kunnen zo maar een andere weg kiezen.

Inktober’s opdracht van gisteren was ‘Ponytail’ en die van vandaag ‘Bluff’. Tot mijn grote vreugde vond ik Satans Bluff, een olie voor de baardmannen onder ons, zo te zien een gepeperd goedje met kokosolie. De henna had goed gepakt. De haren kunnen er weer even tegen.

Vandaag ontmoet ik de vriendinnen van lang geleden. Ooit waren we bakvissen aan de Katholieke Opleidingsschool voor Kleuterleidsters. De school stond in Amersfoort en dat betekende dat ik er op de brommer heen kon. Het was dan wel een stief uurtje brommen door weer en wind. Als het slecht weer was gingen we met de trein en later kreeg ik de Daf 33 mee, die ik deelde met mijn moeder en waar mijn vader liefkozend aan gesleuteld had. Ooit stopte het koffiemolentje toen ik als eerste voor het stoplicht op de rotonde van de Berenkuil stond. Er was geen beweging meer in te krijgen. Pa moest komen met zijn vriend, die een takelwagen had, om me samen als volleerde Wegenwachters uit de brand te helpen.

Het waren mooie tijden. De vrijheid riep nu we onder moeders vleugels uit waren. Veel van ons woonden buiten Amersfoort. De opleiding, Sancta Maria, werd aanvankelijk geleid door nonnen, maar bij onze lichting waren er nog maar een handvol, sommige in lang habijt, andere in een korte versie, weer anderen in een burgerkloffie. Ook hier sloeg de modernisering toe. Bij een of twee was de discipline ouderwets streng en dat maakte ons meer dan rebels. We waren een roerig stel.

Nu zijn we vier meiden van rond de zeventig en halen herinneringen op aan gebeurtenissen, die veelal zoeter zijn dan ze ooit waren en bijgeschaafd. We wisselen anekdotes uit en de te lezen boeken, zingen onze liedjes van lang geleden, ooit geleerd door de muziekleraar op school en genieten eenvoudigweg van elkaars gezelschap. Zo simpel kan het zijn. Vriendschappen voor het leven, ooit in de kiem begonnen.