Zo zal het straks ook gaan

Het druilerige begin van de dag ging snel over in het serieuzere werk. Zware plensbuien roffelden op de ramen. Het was de juiste sfeer om kalmpjes op te starten. De voetbalwedstrijd van zoonlief thuis stond op het programma, maar ik wilde vooraf zelf graag even langs dochterlief terwijl lief de tafel van de werkkamer in drie delen en een onderstel naar boven zou slepen. Welgeteld vijf trappen te gaan, dus een aardige middagvulling.

Het miezerde nog wat na toen ik met de kleine blauwe erop uittrok. Op de stoel naast me lag het brievenboek van Poohbeer. Ooit gebruikt bij een project over communicatie en straks een welkome verrassing voor kleindochter, die gisteren en vandaag gezellig de dag had doorgebracht alleen met mama. Het was een knus en kneuterig bezoek. Natuurlijk moest het boekje voorgelezen met als verrassing steeds weer een nieuwe brief aan alle vrienden in het bunderbos. Iejoor was jarig en ze waren stiekem een feestje aan het voorbereiden. Lieve goeie ouwe verwarde, sombere Iejoor. Een karakter die vanzelf de lieveling wordt van het verhaal. In de laatste brief voor Iejoor zelf stak, behalve een felicitatiekaart, ook nog een regenboog-verjaardagshoedje.

Daarna was het een uitgebreid bekijken van de sinterklaas speelgoedfolder, een dik boekwerk waarin het eindeloos zoeken, kijken en uitknippen was. Een barbietent stond op het lijstje, maar ze wilde hem niet uitknippen. Dan tekenen we ‘m even na, opperde ik en zo geschiedde. Binnen de kortste keren stond de tent en Chase van Paw-Patrol gebroederlijk naast elkaar. Dochterlief knipte een snoer gitten los om als kraal voor leuke armbandjes te gebruiken.

Het deed me denken aan lang geleden. Teruggeworpen op het huiselijk bestaan na de bevalling van de eerste, kon ik niets anders verzinnen dan te handwerken en naaide ik kleine lovertjes op alles waar ze op pasten. Portemonnees, jurken, bloezen, jasjes, je kon het zo gek niet bedenken. Oeverloos lang, in kleermakerszit op het grote bed, temidden van alles wat schreeuwde om aangepakt te worden. Maar tja, ik had het druk met mijn nieuw verworven activiteit. Nee, een echte huisvrouw ben ik nooit geweest. Dochterlief wel hoor. Heel structureel en georganiseerd maar alles met veel ruimte om te kunnen zijn wie je bent. Knap vind ik dat.

Er kwam nog een filmpje langs van kleindochter die danste in de regen en rondjes draaide met een vrolijk parapluutje in de hand, luidkeels zingend. Heerlijk. Tijd om naar de tweede helft van zoonlief te gaan kijken. Ik werd al onthaald door een sombere supporter die meldde dat ze al 2-0 achter stonden. ‘Daarom ben ik er nu’ lachte ik en toen de jongens weer het veld opkwamen, een voor een toegejuicht door twee rijtjes pupillen ondanks de achterstand, werd ik lachend toegezwaaid door zoonlief. Heerlijk vind ik het spel als ik daar rustig en in mijn eentje van mag genieten zonder afleiding door gesprekken. Binnen de kortste keren stond het 2-1 en ik zag zoonlief een dijk van een wedstrijd spelen met een 2-2 gelijkspel.

Een kus en even kletsen en terug naar huis na de boodschappen om de laatste andijviestamp te maken, weer met aardappelen in de schil. Een blijvertje. Vandaag wordt de één na oudste broer tachtig en prompt droomde ik vannacht dat we een kringloop op een wolk, of daaromtrent, onveilig maakten, om een nostalgisch cadeautje uit te zoeken. Er kwamen de wonderlijkste dingen voorbij. Blikken autobussen, een videoband met programma’s van lang geleden, een raffia tas met franjes. Geen idee waarom en niets voor broer. Maar zus en ik moesten haasten, want andere zus moest nog opgehaald worden. Met weemoed liep ik langs de witte Renault 4, dat was een goed cadeau uit het voorbije verleden. Onbetaalbaar natuurlijk, dus niet realistisch. Dan maar een bloemetje en zo zal het straks ook gaan.