Vriendinnen voor het leven

Zussendag sinds een eeuwigheid. Een zus net terug van een werkbezoek aan Zweden en toch, omdat er een vrij moment was, gekozen voor een ontmoeting samen. Vier zussen zouden vandaag de omgeving van twee kleine stadjes in de buurt onveilig maken. Alles in een straal van nog geen tien kilometer.

De allereerste tocht werd die langs het ouderlijk huis, een totaal ander aangezicht nu er een nieuwe school tegenover de oude woning zou komen. Het nummerbord was nog steeds ons oude vertrouwde emaille nummerbord. 59. Het hing er troostend aan de gevel. Een aanblik op wat was. Dwars door de kriskras-straten van het Ondiep ging het. Het eerste huis van mijn ouders was tegen de vlakte, het huis van oma stond nog, bakker Boonzaaijer op de hoek ging dapper door. Daar haalden we het toetje van de dag. Sneeuwballen, de enige echte, waar we vroeger op getrakteerd werden bij elke verjaardag en we allen zo dol op waren.

Vervolgens naar de eerste kringloop. Een koud pand tot aan de nok gevuld, behalve de entree waar de meubels enigszins de ruimte vulde. Achter in de zaak echter een overvloed aan prullaria en kleding en boven nog meer schappen met hebbedingetjes. De prijzen op kringloop niveau, een kwestie van eurootjes tellen. Tijdschriften filosofie, een miniatuur beeldengroepje voor de kerst, twee truitjes en wat klein spul voor de belevingstafel van zuslief.

Het cafetaria op de hoek stilde de inwendige mens. De volgende wens was een vintagewinkel met prijzen die bij bijna nieuwe merkkleding hoorden. De vrouw achter de kassa was druk in de weer met prijzen en ophangen. Alles was gewassen en gestreken. Een keur aan hoeden, mutsen en petten, nieuwe, prachtig getinte truien en vesten, zwierige jurken, mooie, als nieuwe schoenen. De jongste van ons, nog volop in het werkend leven, moet vaak representatief te voorschijn komen en sloeg haar slag. Jurken, jassen, bloezen, jasjes gingen achter elkaar aan en uit. Wij liepen door de rekken en ik bleef hangen op de truien en vesten met net nog iets te ruime prijs. Aarzel, aarzel. Misschien later, maar niet deze maand. Wel twee simpele korte bloezen.

De eigenaresse was spraakzaam en vertelde over hoe moeizaam het was om aan goeie tweedehands truien te komen en dat ze ze daarom nieuw inkocht. We probeerden op de andere naam van de techniek ‘tie and dye’ te komen, maar het lukte niet. Een van mijn aankopen was met die techniek gemaakt. We dachten dat batik een andere techniek was, maar het bleek toch hetzelfde te zijn. Verven met een waterafstotend middel, dus kaarsvet of katoendraad, strak omwonden en natuurlijk gedaan in die roerige jaren ‘70. Ikat was er ook, maar dat was geweven. Zo sprokkelden we een aardig aantal verhalen bij elkaar, waarbij leeftijden, ouders, en jeugdervaringen in een notendop voorbij kwamen, terwijl de andere zussen goedgemutst en soms proestend van het lachen de diverse items uitprobeerden.

Bij de Emmaus neuriede iedereen, viel me op. Kennelijk een vrolijke noot, deze winkel. In een van de pashokjes stond een man uitbundig te hummen en te passen terwijl een oudere vrouw me ervan probeerde te overtuigen dat het korte jasje dat ik aan had me beeldig stond. Toch hing ik het weer terug. ‘Draag ik het, heb ik het nodig, ben ik er weg van, zijn mijn ogen groter dan mijn klerenkast’, zijn de vier vragen die ik steeds mezelf stel om me te behoeden voor een klerenkast vol. ‘Welke kledingstuk thuis ruil ik er dan voor in’ zet aan het denken.

Na alle escapades en een bezoek aan een gerenommeerde zaak waren we klaar voor een bezoek aan een lieflijk restaurant in een uithoek van het stadje. Een steile trap is het obstakel maar daarna mogen we uitrusten en genieten van wat ter tafel komt.

Het toetje bij zus is de ultieme herinnering aan onze jeugdjaren en de goede zorgen vroeger met een mooie nieuwe ervaring er aan toegevoegd. Een om met vreugde op terug te kijken. Zussen, vriendinnen voor het leven.