Na een enerverende dag is het zoet rusten

Bij de fysio was het duwen en trekken, kipfilets harden en balancerend met de bal gooien. Van oorsprong eigenlijk multitasken omdat er drie opdrachten ineen waren gestopt. Overal is letten op de juiste in-en uitademing een must. Sinds ik met deze fysio in zee ben gegaan kan ik de vier trappen naar onze maisonnette in een keer op, en dat is een belangrijke winst.

Daarna doorvliegen naar de school van de kleinkinderen, want dochterlief had een zoommeeting en de een na oudste moest van school naar zijn therapie worden gebracht. Dribbel mocht ook mee. We moesten een klein uur overbruggen, dus dat betekende een ijsje op de hoek. De zaak bleek vorig jaar overgenomen door een moeder van een van mijn oudleerlingen. Het was een hartelijk welkom. Twee dikke ijsjes voor de jongens en een boeiend gesprek met haar en later met mijn twee filosofen in de dop.

De oudste merkte op dat we niet buiten de zon konden. Als die weg was, waar moesten we dan nog om draaien. Kosmisch groot dacht de lieverd. Goed gezien schat. ‘Jullie waren meer van de natuur’, vertelde hij en doelde op mij en zijn moeder, tante en ooms. ‘Wij zijn meer van de stad’. Als ze eenmaal van hun telefoontjes zijn losgeweekt, krijg je de meest opmerkelijke gesprekken met boeiende theorieën over het voortbestaan van de aarde. Hopelijk zien de mensen van school dat ook en staren ze zich niet blind op zijn moeizame schoolresultaten met zijn dyslectie. Ook Dribbeltje filosofeerde mee met een serieus koppie en de ogen afgestemd op diep nadenken met een dikke denkrimpel ertussen.

Iets wat ik het allerliefste doe, met hen in een serieus gesprek gaan. Dat was al zo met de kinderen op school en nu gelukkig nog met mijn eigen kleinkinderen. Volwassenen zouden veel beter naar hen moeten luisteren want hun ideeën klinken eenvoudig, maar zijn vaak zo wijs omdat er een dubbele laag van doordenken onder ligt. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. Voor ons was het in ieder geval Prime Time.

Na de ijsjes bracht ik de oudste weg terwijl Dribbel in zijn stoelverhoger wegzakte in een droom. Ook de coach was een oud collega, vriendin en een moeder van twee oud leerlingen van mij. Zo leuk om elkaar even te knuffelen en te horen. Het moment was maar kort, maar dat gaf niets. Elkaar ontmoeten en ons verbonden voelen is net zo waardevol. Onderweg had de oudste uit zitten rekenen hoeveel mensen ik ongeveer kende. We kwamen uit op om en nabij de 18000. Terug naar de school waar dochterlief was. Aan Dribbel vertelde ik dat de kleine blauwe Prins hem een droom had ingefluisterd, waardoor hij nu zo lekker sliep, dus droomde hij in de auto van zijn moeder gewoon verder, terwijl wij nog wat wederwaardigheden uitwisselden.

Thuis lag er als verrassing de nieuwe biografie van Etty Hillesum door Judith Koelemeijer op de tafel. Een kloek maar ook weer niet te dik exemplaar. Zo’n zin om aan te beginnen. Maar niet voordat de andere boeken gelezen zijn. Heerlijk om in iemand anders wereld te duiken.

Lief had ik in de ochtend naar de tandarts gebracht en daarna naar het SVB. Thuis lag het schetsboek met de getekende ‘Eagle’, de opdracht van de dag in deze Inktobermaand, die kon nog een finishing touch gebruiken. Even in alle rust in de weer met aquarel. Een klein experiment ondertussen. Andijviestamp met aardappels in de schil. Het bleek een recept dat ik iedereen aan kan raden. Goed wassen en in kleine blokjes snijden, dan koken, boter en melk erdoor, husselen tot de aardappels grof puree vormen en op het allerlaatst de fijngesneden andijvie er door roeren. Het was om te smullen en dat deden we dan ook. Na een enerverende dag is het zoet rusten.