Zondag dus

Er valt een reep zonlicht door het kleine dakraam aan de achterkant. Honderden kleine parels, goed verborgen voor het blote oog, geven hun aanwezigheid prijs. Zodra de de zonnestraal lager zakt zijn ze verdwenen. Lief zit achter de voile van parels en kijkt er bedachtzaam naar. Ik weet wat hij denkt. Hoe is dat voor de aangedane longen. ‘We leven in een schijnwereld’ zegt hij. Ik vul aan ‘Wat je niet ziet, is er niet’. Dat wordt beaamd. Een mooi stukje waarneming van dit natuurverschijnsel.

Vriendinlief heeft een mooie boodschap om de dag mee te beginnen. Het zorgt ervoor dat die zonnestraal beantwoordt aan de positieve gedachten die met de boodschap meekomen. Dat kan ik bijna niet zeggen van het boek dat ik aan het lezen ben. Dat zwaarmoedige Anglicaans dorp, gewenteld in armoede, waarin boodschappen naar elkaar niet uitgesproken worden maar dreigen te verstrikken in de gedachten die zich vaster zuigen in een net van vermeende vooronderstellingen en aannames. Verstikkend, dat verdrinken van het ware gevoel uit angst dat de gemeenschap oordelend de rug toe zal keren bij het weten van de waarheid. Het doet me denken aan de boeken van Siebelink, ‘Knielen op een bed violen’ waarin diezelfde benepenheid, die dat zware geloof met dat vermeende geoorloofde gedrag met zich meebrengt, ook ten voeten uit toont.

Of ik dit jaar mee doe met inktober. Ik bekijk de opdrachten voor de hele maand. Uitnodigend om de verbeelding in gang te zetten is het wel. Het begint met een waterspuwer, als je de officiele promptlijst voor 2022 aanhoudt. Een fijne invulling van de avond. Het idee sluimert ook nog om verder te gaan met de sepia familiekiekjes van lang geleden. Nu ik op de site van broerlief kan komen, heb ik er nog meer om in pentekening op klein formaat na te tekenen. Bij elkaar ontstaat er op die manier een familiewand. Iedere dag een is goed te doen. Nou vooruit misschien inktoberen en een familiekiekje, dat kan ook.

De eerste dag valt samen met een reünie van de volksdansgroep. Er kon meegereden worden, maar ik ga liever op eigen gelegenheid, dan kan ik weg als ik te moe word. ‘S Middags wordt er gewandeld. Bergschoenen mee, klinkt het alarmerend, al is er geen hoogteverschil te bekennen in Almere. Dat kan dan alleen maar duiden op een stevige wandeling, vermoedelijk in marstempo. Die zal ik een stukje meedoen, om me dan verder te bemoeien met de voorbereidingen van het eten.

Het is sowieso de maand van de reünies. Er volgt later in de maand nog een ontmoeting met mijn lieve, beste vriendinnen van de kleuterkweek en aanvankelijk zou er ook een reünie van de opleidingsgroep voor verpleegkundige-A zijn, maar die is, door persoonlijke omstandigheden, opgeschort tot later. Het is lastig om in de beperkte tijd van twee maanden alle bezoeken te plannen met kinderen, zussen, vriendinnen en vrienden, feesten en partijen. Soms fluistert het van binnen: ‘Er is te weinig van mij om alles bij te houden’, in variatie op een thema(Jesus Christ Superstar, de film). Op deze manier wordt een agenda toch weer van belang.

De zon schijnt. Er worden vandaag nog een proef-focaccia gebakken. Met olijven en knoflook. Zoonlief belde vanmorgen en de lieve kleine krullebol en de Benjamin deden mijn hart smelten. Morgen is de bioclub en dochterlief aan de beurt. Lief gaat wandelen. Ik heb het rijk alleen. Het kan zomaar eens zijn dat ik even aanwip.

Gisteren heb ik een voorproefje gemaakt van de Vega-soto. Voor de eerste keer zonder soepkip. Het pakte heel goed uit met de vega kipstukjes die ik eerst meegebakken had in de boemboe en die daarna vol en kruidig waren. Waardige vervangers en voor herhaling vatbaar. Zondag dus.