Deze woelige wereld

Het begon allemaal voortvarend. Regelrecht naar de grote kledenwinkel, waar de keuze optimaal zou zijn. Bij de ingang had lief al door dat de kleuren op één kleed overeen kwamen met mijn wens. Ik was eerst meer op de rozerode kleden georiënteerd. De verkoper bij de balie begon al een beetje doelloos tussen de stapels door te lopen met een wakend oog op ons. Een beleefde vraag of hij ons kon dienen begeleidde zijn gang. Eerst wilden we echter zelf neuzen en de voors en tegens afwegen. We hadden allang bepaald wat het zo ongeveer worden moest. Bij het betreffende kleed van Lief vroegen we hem wel om het uitgestrekt op de grond te laten zien. Dankbaar schoot hij op ons af en trok het kleed met verve van de stang.

Het besluit lag er al voor het kleed de grond had geraakt. Het bijbehorende verkooppraatje, ‘geen doorsneekleed’, ‘spannende compositie’, ‘modern’, ‘weer eens wat anders ‘, kapten we voortijds af. Hij deed zijn best, met schalkse opmerkingen in vlotte clichés. Begrijpelijk als je de indrukwekkende stilte observeerde in de enorme winkel en dat op een zaterdagmorgen. We waren het er over eens dat we dankzij het gesnuffel van de vorige dag nu precies wisten wat het zijn moest. Dat was ook de reden dat we zonder moeite de tafelset en een biezen mand in een winkel verderop konden vinden. De buit vouwden en stouwden we in de kleine blauwe en reden eerst op huis aan voordat we het verdere verloop van de zoektocht konden uitvoeren.

Alles klopte als een zwerend vingertje. Dat beaamde zoonlief ook. Pluis begon van enthousiasme de nieuwe omgeving te verkennen vanaf haar troon. Het kleed had precies de juiste lengte en kleur, de tafels maakten het af, de mand onder de grootste kon weer gevuld met de Kunstmagazines en de wol van mijn te breien winterdas. De orchidee in de mooie rozerode tint van zuslief complementeerde het geheel.

Daarna was de jacht op de accessoires geopend. Kussentjes in de juiste tint en een dik plaid voor de op handen zijnde gasbeperkende winter. Bij de kringloop zochten we naarstig naar een stoel. Eigenlijk vond ik er een, een paarse rotan brede zit, maar die kende een pittige prijs, waar niets tweedehands op aan te bemerken viel. We keken ook nog naar lampen, maar vonden geen model naar het zin. Kalmpjes wachten tot we er tegen aan zouden lopen was het devies. Langzaam maar gestaag groeit alles naar ons beider zin. Onze smaak is nog steeds dezelfde. Daarom is het goed sparren over wel of niet.

Over de app komen prachtige beelden van de dochters uit het verre Helsinki. Ze genieten met volle teugen van de schoonheid van dit, tot dan toe, onbekende land. Er is niets leuker dan samen herinneringen maken en er later steeds weer aan refereren.

In de boekenbijlage van de krant staat een interview met de schrijfster van de biografie van Etty Hillesum. Wie heeft vroeger niet ‘Het verstoorde leven’ gelezen. De schrijfster Judith Koelemeijer heeft veel moeite gedaan om diens dagboekschrijfsels tegen het licht van de actuele feiten te houden. Daardoor krijgt een verhaal een belangrijke meerwaarde. Iets wat we van de week ook ontdekten bij het zien van de tentoonstelling: ‘De Nieuwe Vrouw’ in het Singer. Binnen de context vallen de verschillende puzzelstukken op hun plek. In haar speurtocht naar Etty stuitte ze ook nog op een dagboek van haar, eveneens Joodse, vriendin Leonie in Amerika. Deze vrouw was wel ondergedoken in de oorlog en ze overleden in 2013. Haar zoon had het huis in tact gelaten en daar kon de biografe door twee kamers met documentatie spitten. Een stoffige bedoening met deze belangrijke vondst tot gevolg.

Etty zelf kon de gedachte dat er een ander in haar plaats zou moeten sterven als ze onderdook niet verdragen. Ze stierf in Auschwitz in 1943. Een vrouw ‘die weigerde zich over te geven aan angst en vijanddenken’. Een mooi gegeven, toen en nu, in deze woelige wereld.