Een nieuwe weg

Vandaag tussen zon en regen door is de opening van de doorkijker, zoals het ontwerp wordt genoemd aan het begin van het tuinencomplex. Eindelijk, na vele jaren, hoef je niet meer van het complex af voor een toiletbezoek. De boodschappen voor het feest zijn gedaan. Alleen de vlaggetjes nog. Vanwege de duurzaamheid zullen dat stoffen vlaggetjes zijn. Twee winkels komen in aanmerking om ze te halen. De dag begint vroeger dan normaal, maar eerst is er koffie.

Gisteren kwam dan eindelijk het vierde boek binnen. ‘Briljante planten’ en in het kort noteerde ik in de grijze hersencellen; een lust voor het oog en vooral ook grappig, met veel zoekplaten erin en vragen voor het nieuwsgierig aagje. Eigenlijk doen al die plantenboeken dat goed. Ze prikkelen allemaal en nodigen uit tot onderzoek en experiment. Alles wat er nodig is om kinderen warm te laten lopen.

Heerlijke momenten vond ik dat, dat vrije onderzoek buiten aan de hand van alles wat groeit en bloeit. Van boombast tot kikkervis, van herfstspin tot gierzwaluw, van zonnestand tot zwaartekracht, van vogelperspectief door ergens op te klimmen versus kikkerperspectief door op de grond te liggen en op te kijken. Alles waar dit soort ondervindingen bij komen kijken, blijven in het geheugen gegrift en nodigen uit tot het nemen van volgende stappen aan de hand van nieuw onderzoek.

Het land van groen binnentreden met de verhalen van de handpop, die in de groene ecoline was gedompeld, zorgde voor het vergroenen van alles wat we deden. Sorteren met groen, beeldend werk met alleen de groentinten en mengen van blauw en geel tot de mooiste kleuren groen, kleien van groenten en die allen groen verven tot en met de worteltjes en de bloemkool toe. Groene soep koken van erwtjes, bonen, groene prei, selderij en die uit groene schaaltjes eten. Een groene winkel met uitsluitend groene producten maken, net zolang tot alles groen voor ogen zag. Het onderwerp van de kinderboekenweek is Gi-Ga-Groen. Alle plantenboeken passen binnen dit thema en het thema van het blad De Buitenklas’.

Ik stuit in de nieuwe Zin-magazine op het verhaal van Simone Kleinsma en hoe ze de dood van haar man Guus vooral heeft verwerkt door ritme in haar leven en het feit dat ze op de planken stond als Annie M.G.Schmidt. Ze moest het lied zingen dat Annie schreef voor haar overleden man, ze zong dus haar eigen leven binnen. Maar het hielp haar om steeds weer verder te komen in de verwerking en ze beschouwde Annie.M.G. en de musical als haar reddende engel. Een van de aangehaalde quotes van Simone, ‘Ons leven was een duet, nu is het weer solo’ en dat is na 31 jaar een grote overgang. In mijn leven ging het omgekeerd. 25 jaar solo met de kinderen en dan ineens een duet levert de mooiste levensliederen op, maar natuurlijk is het ook aanpassen en voegen tot het senang voelt en vertrouwd.

Waardevolle momenten om bij stil te staan door dit soort mooie verhalen. Niet uit nieuwsgierigheid maar om te delen. Hoe verwerken we onze levensfases, wat voor oplossingen zijn er te vinden voor de eventuele beren op de weg en helpt het beter als je omhoog blijft kijken. Verdriet mag er zijn, te allen tijde, maar zon toelaten in het leven als zij zich aandient, is ook fijn. Ze vindt ouder worden een ‘dingetje’ omdat de fysieke kwalen en kwaaltjes zich aandienen. Toch oogt ze op de foto’s stralend jong. Ik bedenk dat de liefde voedt en dat door het overlijden van de partner die voeding als het grootste gemis wordt ervaren. Beide kanten heb ik gekend. Het gemis aan geborgenheid is het grootst en dat het grote klankbord wegvalt. Respect voor iedereen die daarna de draad weet op te pakken en open staat voor de wankele eerste schreden op een nieuwe weg.