Waarom haasten als het anders kan

Matthijs van Nieuwkerk vertelde in zijn programma ‘Matthijs gaat door’ dat hij het bundeltje met teksten van de in april overleden Henny Vrienten ‘De een is de ander niet’ de hele zomervakantie met zich mee had gedragen. De ontroering die zijn overlijden had losgemaakt waren te lezen tussen de zinnen van Matthijs, in de gevoelige zang en in de ogen van zijn zoons.

De kaft is prachtig blauw, dat van een heldere zomerhemel bij een stralende zon, de ondertitel is ‘Leven in liedjes’, met een notitie op een wit etiket, dat aangeeft dat het boekje in geval van verlies terug moet naar Henny Vrienten. Een rechtstreekse vlucht naar de hemel, denk ik, nog steeds beduusd over het feit dat hij er niet meer is. Het laatste interview bij hem thuis had diepe indruk gemaakt.

Prachtig vind ik het gedicht met de titel: Het museum van weemoed en gemis, waarin hij al zijn tekortkomingen laat hangen in doeken op de muur. Schaamte, spijt en zelfverwijt, vergeten dromen en een grote zaal verloren tijd, uitgestelde daden, oud verdriet, pech op ware grootte naast ijdelheid met grove kwast en nog een aantal eigenschappen of daden. Er is een waarschuwing dat we niet bedroefd moeten worden bij al dat falen omdat hiernaast het museum ‘De goede Hoop’ ligt, waar vast wel wat te halen valt, al is het niet goedkoop. Het is een kleinood voor iedereen die hem lief is naast zijn mooie vertolking ervan in de muziek.

Gisterenavond kwam de leesclub bijeen. Heerlijk om elkaar weer te omarmen, te spreken en te zien. Er viel een veelheid aan vakanties bij te praten, alle belevenissen op een rij in een grote verscheidenheid. Uitgewaaierd over de wereld, persoonlijke ervaringen opgedaan en hier temidden van de knusse zitkamer op tafel gelegd midden tussen de lekkernijen en gedeeld. Zo reisden we allemaal een stuk mee met elkaar, zagen de stranden, de heuvels en dalen, voelden de vrijheid van tijd voor elkaar, het samenzijn op hoog niveau, de uitgestrekte goudgele vlaktes.

Daarna waren de boeken aan de beurt. Pieter Waterdrinker werd door een aantal als een plezierige vakantieroman gelezen. De schrijfstijl werd geroemd, de verhaallijnen wat licht bevonden, de vorige romans de hemel in geprezen. Dat niveau haalde dit boek niet, was de conclusie. Twee van ons ervaarden het als een typisch mannenboek. We waren het eens over het feit dat de leegte en de stilte in corona tijd vertolkt werden als historisch feit. Zo was het.

Bij Roxanne van Iperen bleven we een tijd verwijlen bij de vraag waar ze zelf stond, had ze er een mening over en waarom werd haar toon in het tweede deel van haar essay als minder objectief ervaren, of was het een gedeeltelijke herkenning in de bezigheden van de genoemde vrouwen in het essay. Mijn idee is dat ik haar niet op polarisatie heb kunnen betrappen, maar dat ze wil beogen, dat men zich bewust is van het gedachtegoed dat er leeft en waar de oorsprong ervan ligt. Boeiende materie.

Er valt nog veel meer over te praten, maar dan zijn er ook nog items als het uitwisselen van ervaringen en waar aan te wennen valt als ‘het heilige moeten’ verdwijnt. De nieuwe invulling van het bestaan dit jaar, een nieuwe prachtige baan, de druk van het werk, de aanvaarding van het feit dat ieder dat werk op eigen wijze en tempo doet, er viel veel te bespreken buiten de boeken om. Het was goed toeven met het scherpen van de geest in die gemoedelijke en vertrouwde sfeer.

Het nieuwe boek is besteld. De regen spoelt de warmte weg, de bussen staken en de ochtend glijdt in gemijmer voorbij. Waarom haasten als het anders kan.