Na lang wikken en wegen ligt het besluit vast. Over anderhalve maand gaan we toch per auto richting Verweggistan, omdat het anders aan treinkosten en het huren van een auto veel meer geld zou kosten. We leven in een tijd van de ‘kleintjes’ waar we op moeten letten. Raadzaam en wijs is het wel. En…We hebben een nieuwe route uitgestippeld om toch enigszins de bergwegen te vermijden. Dit keer gaan we via Tsjechië. Namen als Praag, Brno en Bratislava haasten zich ‘Er was eens’ in te fluisteren. Ze vertellen over koningen en prinsessen, over de Bilo Pani, de witte vrouw en over Krakonos, de reuze berggeest. Niet zo vreemd als je alle burchten, ruïnes en kastelen telt die het land rijk is. Natuurlijk meandert de zilveren Donau er dwars doorheen. Voer voor nog meer verhalen, die vanzelf zullen ontspruiten. Tsjechië, het land van de sprookjes, legenden en de sagen. We bekijken de route en krijgen onvoorstelbaar veel zin in het grote avontuur.
Lief en ik spreken af te stoppen zodra de wegen minder begaanbaar worden en te wachten op beter weer. Dat haalt de spanning van het rijden met gladdigheid af. Ik ben er geen groot fan van. We hebben ruim de tijd en kunnen er zo lang over doen als we willen. Met die afspraak kan ik leven en nu levert het vooruitzicht een gezonde spanning op. Ik had al in mijn hoofd dat ik gewoon eens moest proberen over de angst heen te stappen en nu we de bergpassen in Oostenrijk letterlijk links laten liggen, durf ik het erop te wagen.
De biografieclub tracht voor de tweede keer de datum te verzetten. Toch ga ik maar stug door met de laatste bladzijden van Toonder te lezen, niet op de laatste plaats omdat ik zijn verblijf n Ierland in het gebied van De Wicklow Mountains interessant vind en vooral de manier waarop hij zich vereenzelvigt met de occulte verhalen die het landschap bijna als vanzelf oproept. Ook hier prachtige bergmeren, keteldalen, ruïnes, bergtoppen. Via mijn neef en zijn vrouw komen er geregeld de mooiste foto’s voorbij, sinds ze er jaren geleden zijn gaan wonen. Heel veel ruige of lieflijke natuur, hun wandelingen er doorheen, zwerftochten onder prachtige luchten. Als je de verhalen van Ollie B.Bommel leest is het alsof ze daar geschreven zijn. Toonders oeuvre aan stripverhalen valt samen met zijn latere leven. Ierland past hem en Phiny, zijn vrouw, als een handschoen. Dankzij de biografie ben ik de Bommelpockets uit de jaren zeventig aan het herlezen. De taal die er gebruikt wordt is pure poëzie. Elk woord heeft een bijzonderheid, niets staat er zonder betekenis. Zijn taal is doordrenkt met begrippen, die wij moeiteloos herkennen en zijn verhalen werpen misstanden op die nog steeds aan de huidige tijd gelinkt kunnen worden. Een schrijver die nooit ouder wordt maar zich heeft gevoegd naar zijn evenknie, heer B. Bommel, een heer van stand.
Plotseling is er meer ruimte in het leesproces, maar het opdelen in het aantal bladzijden en daarmee verschillende boeken door elkaar lezen, bevalt goed. Het houdt de geest scherp. Bovendien is dan een boek als dat van Pieter Waterdrinker ‘Biecht aan mijn vrouw’ dat niet tot mijn favorieten behoort, met een 35 bladzijden per keer nog te doen.
Gisteren reden we naar de stort om de opgerolde en met een snoer bij elkaar gehouden wiebelwobbelmatras weg te brengen, die lief met veel verve en wat gestomp, geduw en getrek in de kleine blauwe prins had gewurmd. Nu liggen we weer op de gewone dubbele boxspring zonder dat golvende oppervlak erop. Hoe simpel kan een eenvoudige ingreep nachtrustbevorderend werken. Al vond ik het stiekem leuk dat we elkaar door de kuil in het midden nogal eens tegenkwamen in die sluimerende uren.
Bij de aangrenzende kringloop ernaast, op jacht naar fauteuils, had men de prijzen opgetrokken tot ver buiten proporties. Een lege schilderkist, die nieuw 29,50 kost stond er voor 20,00. Met heimwee dacht ik terug aan de tijd, dat wij die winkel bemanden in de jaren tachtig en negentig. De sport was om de prijzen laag te houden zodat de kwantiteit zou slinken, wat handig was omdat het aanbod altijd groter was dan de verkoop. ‘Als het goedkoop is, verkoop je meer’ was het credo. Die vlieger gaat helaas niet meer op.
Mijmeringen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.