Een schatkist vol verhalen

Het regent, het zegent de pannetjes worden nat…Mijn moeder zou hebben gezegd: ‘Het is halen en brengen met het weer’. Maar ja, ze had iedere dag wel was buiten hangen op de kleine achterplaats. Die werd bij elke bui naarstig naar binnen gehaald en zodra het weer droog werd nogmaals buiten uitgehangen. Er was ook nog plek voor de perenboom en de schuur, de forsythia en een klein stukje grond waar papavers en prikneuzen bloeiden tussen de schone was aan de waslijn.

Lief ging een bezoek brengen aan de kapper, om zijn haardos uit te laten dunnen en in laagjes te laten knippen. Benieuwd en afwachtend in welke gedaante ik hem terug zou krijgen keek ik, na de leessessie van de ochtend, naar de aflevering van ‘Matthijs gaat door‘ van vorige week zaterdag. Wat heerlijk om te kunnen kijken naar zijn programma. Het samenspel van de musici van de big band, de volle studio, de gasten met al hun ervaring en kennis, mooie liedjes, interessante nieuwtjes, ontroerende anekdotes en dat met schwung en verve gebracht zonder een spoor van geveinsde interesse, maar recht uit het hart. Het is een lust voor het oog, balsem voor de ziel, een verademing na alle dagelijkse talkshows.

Claudia de Brey gaf een staaltje van haar humor te berde, Ilse de Lange beet de spits af in een reeks van ‘talent van eigen bodem‘ en Trijtje Oosterhuis en Xander Vrienten zongen liedjes van Henny Vrienten, die in april plotseling was overleden. Matthijs noemde en roemde zijn boekje ‘De Een is de Ander niet’ met teksten van de drie laatste albums, gedichten en gedachten. Ondanks dat ik omkom in het leeswerk moest deze natuurlijk op de lijst van ‘Mooie-dingen-om-de-ziel-te-sterken’.

De kinderboeken over de natuur zijn al net zulke verborgen juwelen. Op een geheel eigen wijze doen ze alle drie uit de doeken waar het voor hen om draait in dit universum. In het eerste boek, Terra Ultima, word je zelfs meegenomen aan de hand van de waarnemingen die een ontdekkingsreiziger doet in een onvoorstelbaar onbekend utopisch continent dat ontdekt is, compleet met zijn wonderlijke bewoners en hun eigenaardige gewoonten. Het leest als een oud logboek van de een of ander, compleet met aantekeningen, oude ansichtkaarten, antieke landkaarten en krantenartikelen, knipsels met daarnaast de prachtige tekeningen van de verschillende diersoorten. Er is een boek ‘Van honingbij tot hagelslag’, dat duidelijk uit de doeken doet wat voor lekkers er allemaal van planten komt, een ontbrekende schakel tussen de plant en wat er op je bord ligt, en dan is er nog de groene Planeet over zeetuinen, woestijnen, de tropische-en de stadswereld met aandacht voor het spannende leven op microniveau en de wegen die we kunnen bewandelen ter bescherming van wat we nu nog hebben.

Dolly Duif komt aanvliegen en kijkt wat beteuterd van de lege voederplank naar het raam en terug, alsof ze roept dat het tijd wordt voor het bijvoederen. Dat kan met overrijp fruit. Een klein beetje verwennen in deze aanloop naar wat koelere temperaturen. Lief brengt kranten mee en krullen op zijn hoofd. ‘Het voelt dubbel opgelucht’, lacht hij, ‘Van buiten en van binnen’. Ineens is hij nog jonger geworden.

Vorige week bij het vieren van de verjaardag bracht mijn lieve schoonzoon het boek van zijn vader voor ons mee met de titel ‘Een leven in verhalen’. Het is de geschiedenis van ‘Willemtien Oldhoff-Van Dijk’ de moeder van zijn vrouw. Een deel speelde zich af in Het voormalige Indie maar ook in de stad Groningen. De grondleggers voor het boek zijn de herinneringen die de vele familieleden nog hadden aan deze ondernemende en kranige bijna 100-jarige, die de schrijver Rob Troostheide persoonlijk in gesprekken en interviews heeft opgetekend.

Achterin staat de stamboom van deze familie. Lief popelt om er aan te beginnen. Met zijn eigen genealogisch onderzoek is hij al bij het begin van de vijftiende eeuw. Hij geeft elke dag een staaltje weg van hoe je je kan verliezen in de tijd, met als rijke bijvangst een schatkist vol verhalen.