Tijd om te prakkiseren

Na het alarmerende mailtje over ratten op de tuin, wilden we met eigen ogen inspecteren of alles in orde was rond het atelier en er omheen. Bovendien werd het tijd dat de prachtige ceramische heksenbol van dochterlief een mooie eigen plek kreeg tussen het groen. Vroeg voor ons doen waren we er. De drukkende warmte was meegekomen. ‘Kalm bewegen’, zegt lief in dergelijke gevallen. Eerst moesten de springbalsemienen het ontgelden. Hier en daar mocht een pluk blijven staan, maar de rest kon weg. Voor vlinders en bijen was er genoeg. De atalanta’s dwarrelden vrolijk om de appelboom en boven de verbena, de bijen haalden een uitbundig geel pak in de bloemen van de overige springbalsemienen. Vliegen hadden een lief bruin muisje gevonden, die praktisch ongeschonden, wel heel erg dood lag te zijn. Ze werd voorzichtig opgeschept en tussen het groot hoefblad gelegd aan de slootkant, aan het oog onttrokken.

De maaimachine had er zin in. Ondanks het feit dat de grote hendel afgebroken was en je met de duim nu een kleiner hendeltje moest bedienen, snorde de motor er lustig op los. Lief bracht al de overtollige rommel, de ex vijver, de twee oude stoelen en wat oude schilderijlijsten van kunststof naar de kleine blauwe prins met de kruiwagen. Ik graasde met de machine intussen het gras af, dat niet hard was gegroeid, maar toch wat strakker mocht.

Hier en daar trok ik de brandnetels weg. Engel kreeg haar plek bij de vijver, bol mocht tussen de geum en de verbena, het woekerende onkruid over de tegels aan de zijkant van het atelier werd netjes gekortwiekt. Aan de achterkant van de hut moest de pijp naar de regenton opnieuw worden vastgemaakt, want ze was naar beneden gezakt en ook daar kon de maaier aardig wat werk verrichten nu alle rommel weg was. Geen kruip-door, sluip-door voor welk gedierte dan ook.

Ineens kwamen er grote vluchten ganzen in V-formaties luid gakkend overtrekken. Was het alweer tijd voor Aka en haar vrienden(ken uw klassiekers), dan luidde de herfst de klok. Het was erg fijn om zo ruimend bezig te zijn. We speurden naar knaagsporen en keutels maar vonden er geen, niet in de buurt van de pipowagen, niet bij het hout. Er was hier ook nooit eten te vinden, want alles ging iedere keer braaf mee naar huis. Bovendien was de hut hermetisch afgesloten.

De potten met de lathyrus, de oost-Indische kers en de houttuynia kregen extra water, want die hadden het wel moeilijk gehad. En verder was het nog een gezellig bont geheel, het viel reuze mee met het uitdrogen, al was het gras niet echt groen meer. Roodborst kwam kijken en de koolmezen pikten een snoeperij weg in de appelboom met haar wormstekige appeltjes. Ook de kleine winterkoning liet zich weer zien. In de ochtend hadden we de eerste koolmezen ook al gespot op de rand van de galerij. Ze kwamen wat pikken aan de pinda’s in de houdertjes aan het hek.

De lang verwachte regen kwam vannacht. Bescheiden, zonder onweer, maar met tussenpozen roffelend op het zolderraam. De slaap bleef weg. Zijn we alweer aan het wassen. Een blik op de maankalender bevestigt dit vermoeden. 10 september is het volle maan. Geen probleem. ‘Als je je ogen dicht houdt, rust je ook’, was een gevleugelde uitspraak van mijn ook bij tijd en wijle slecht slapende moeder. Die is er altijd ingebleven. Pas als de schrijfkriebels beginnen op te spelen, onderbreek ik het. Meestal val ik daarna in slaap als al die hersencellen leeg geplukt zijn.

De foto’s van de fotoshoot zijn klaar en prachtig. Morgen gaan we een keuze maken. Zeven foto’s per gezin of stel. Dan kunnen we op zoek naar een mooi alternatief om veel foto’s op een plek te hangen. Op Pinterest zijn voorbeelden te over, maar de mooiste wand zag ik bij vriendinlief, die ze met haar ontwerpende en kunstige handen zelf in elkaar geknutseld had. Dat, maar dan op geheel eigen wijze, zou mooi zijn. Tijd om te prakkiseren .