Leve het jeugdsentiment

Het was goed dat we de fotosessie op vrijdag hadden en het etentje op zaterdag, want alles achter elkaar was veel te vermoeiend geweest voor de kleintjes. Dochterlief had gereserveerd bij Blik en Burgers, waarvan de naam al deed vermoeden welke kant het op zou gaan met de dinerkeuze. Er was binnen een hele hoek gereserveerd, maar in het lage gebouwtje, dat sfeervol was ingericht, was het warm. Een van de dames beloofde een terrastafel buiten vrij te maken, zodra de drukte wat was weggeëbd. Dat was aangenaam met een verkoelende bries erbij en onder een grote parasol. Een voor een kwamen de gezinnen binnendruppelen, alleen de tweeling zou er wat later zijn, want die kwamen terug van het voetbal. Nacho-cheese-schotel met breekbrood was het voorafje en dat verdween gezwind. Het goudgele krakende gedeelte met de kaas in hongerige kindermonden en het breekbrood met de smeersels was voldoende entree voor ons.

Het buitenleven van het restaurant speelde zich af tussen hockeyvelden, zand en speeltuinattributen en na een kwartier hadden de allerkleinsten bruine in plaats van roze of zalmkleurige speelpakjes aan. De grote broer had gelukkig een houten brandweerwagen ontdekt, waar eindeloos mee gereden kon worden over de banken en de schagentafels of op de grond. De kleine dribbel had binnen de kortste keren een ‘vriendin’ ontdekt en de grote jongens dolden afwisselend met elkaar, met de kleintjes, om tussendoor een spelletje te spelen op de telefoon. Dochter van zoonlief was te ziek en was wijselijk met haar lieve mams thuis gebleven om krachten op te doen.

Er was een overvloed aan beeldvuling. Op een gegeven moment stopte er zelfs een ambulance op het terrein. Minder leuk voor de man die onwel geworden was, maar spectaculaire afwisseling voor de grote broer. Niet alleen een brandweerauto van hout, maar ook nog eens zo’n heuse, glimmende, echte hulpdienstwagen. Mooier kon het leven niet worden. De voetballers waren net op tijd bij het uitserveren van de bestellingen. Een overdaad aan classic, vega, en friet, pannenkoek, een kleine salade voor mij, ijs met stuiterballen toe. Met dat laatste was het ‘Lang leve de lol op het grote veld’. Cadeaus waren er ook. Een heerlijke fles witte wijn met een gouden steen en een ceramische heksenbol voor in de tuin, die in de mooiste blauw-en-goudtinten fonkelde, beiden vergezeld door lieflijke boodschappen.

Terwijl het grut zich kostelijk vermaakte, bespraken wij de week vakantie in de Franse Ardennen in het enorme huis met de zeven badkamers. Onder mijn bed, dat straks geruimd wordt, bevinden zich nog de twee bakken met onuitgezochte foto’s. Al geruime tijd speurde ik naar een manier om ze te verdelen. Oudste dochterlief had het lumineuze idee om ze mee te nemen en in de avonden uit te zoeken, als we moe en rozig van de dag waren en het tijd werd voor rustiger vermaak. Goed plan. Buiten het opruimen komt er dan ook een stroom aan herinneringen voorbij die waardevol genoeg zijn om met elkaar te delen. We doken er al even in met de glorieuze aanpak van mij om als het tijd werd voor een standje een langdurige preek af te steken. Zoonlief zei ‘Het ene oor in en het andere oor uit, alleen de lengte kon roet in het eten gooien’. Het werd door de zussen ruim beaamd. Daar gaat je goeie gedrag als opvoeder. Haha.

Vanmorgen bekeken we de mogelijkheden van een treinreis naar Budapest en moesten we terugdenken aan onze trektochten in de jaren zeventig naar Spanje en naar Scandinavië. Lange trein-en bootreizen met nostalgische herinneringen aan slapen in een aardappelveld, de eerste keer olijven, knoflook en paprika als salade en soppa uit een pakje dat saus bleek te zijn en geen soep.

Zoet en zacht aandenken omdat de tijd alle scherpe kantjes er vanaf had geschaafd en opnieuw ruimte bood voor een herhaling. Dat gaan we ervaren. Leve het jeugdsentiment.