Nu de verwerking

In de ochtend hielden we ons koest, want het was immers niet bekend of er veel of weinig activiteit zou zijn in de middag. We kregen de lokatie door en reden er met de kleine blauwe prins naar toe. Onderweg zagen we de hei. Volgende week moeten we nog een keer erheen, spraken we af. Wat een toeval de lokatie was in de buurt van de heide op een plek waar ik in de omgeving ooit had gewandeld met de zussen, maar dit stuk ongerept natuur kende ik niet. We keken elkaar aan en besloten in de auto te wachten omdat we een kwartier te vroeg waren en niet wilden dat de verrassing al bekend zou zijn voordat iedereen er was.

We zwaaiden naar een wildvreemde hybride, omdat we dachten dat het dochterlief met haar gezin was en de meneer, die er in zat, besloot om extra zorgvuldig de auto af te sluiten eer hij ging wandelen met zijn vrouw.

Daar kwamen de eersten en weldra volgden er meer. Omhelzen en knuffelen, want ik had de meesten al veel te lang niet meer gezien. De dochter van zoonlief was ziekies, maar ging toch mee, een lief bleek betje met een smal snoetje. Iedereen was in het zwart gekleed en het zag er stijlvol uit. Het werd een blote-voeten-parade en spitsroeden lopen want tussen de hei groeiden lage bramenplantjes met stekels. Er was een fotografe meegekomen en zoonlief legde uit dat het cadeau een echte fotoshoot behelsde op de hei. Boffen, twee vliegen in een klap. Hadden we toch nog de laatste bloeiende hei gezien en alle kinderen en kleinkinderen bij elkaar. Gelukkiger kan een mens niet zijn.

Kinderwilletjes speelden hier en daar op als het een en ander wat langer duurde en de kleine voetballer koos een hazenpad, toen hij er genoeg van had. Zoonlief ging er naarstig achteraan, maar de kleine onwillige dribbelde zijn beentjes bijna voorbij, zo snel kwam ie vooruit.

De kleine ondernemer had een mooi exemplaar dood hout gevonden. Het leek op een -x- vond hij, maar het leek ook op een vrouwenfiguur die dramatisch de armen ter hemel hief, vond ik. Hij maakte het nog mooier door de schilfers die er op zaten ook weg te trekken. Heerlijk om hem er zo intens en aandachtig mee bezig te zien. Daarna droeg hij zijn schat als een trofee boven zijn hoofd mee naar de parkeerplaats om het ‘kunstwerk au naturel’ daar weer achter te laten.

Het was gelukkig net niet te warm en de zon verdween af en toe op het juiste moment achter de wolken. Mams met de kinderen, oma met de kleinkinderen, mams met de schoonkinderen, moeder alleen met dochter tweedubbel, moeder alleen met zoon driedubbel, moeder met lief, iedereen apart met eigen gezin, iedereen met eigen lief en toen was de koek wel op. Aan alle kanten werd er met smartphones gezwaaid met als resultaat oneindig veel foto’s, maar de fotografe was tevreden. Ziezo, de buit was binnen en nu de verwerking.