Aan de slag

Van zondagsrust hadden ze in Duitsland nog niet gehoord, of was het het tijdstip dat iedereen zich op de weg begaf om bijvoorbeeld huiswaarts te keren na een vakantie, of omdat ze een familiebezoek moesten afleggen, of terug wilden keren naar het het studentenoptrekje of anderszins. De vrachtwagenchauffeurs respecteerden het duidelijk wel en stonden in grote getale als containers opgesteld op de parkeergelegenheden bij de wegrestaurants. Ze bleven braaf wachten op de maandag, als het grote handelsverkeer weer in actie zou komen.

Het weer was ons gunstig gestemd. Nergens een spatje regen te bekennen, wel een stralende zon. Het land is enorm, het kippestukje dat we in Nederland voor het laatste eindje moesten rijden, was zo gepiept, maar de rit door de oneindigheid duurde en duurde. Er waren enkele langdurige opstoppingen te doorstaan en tientallen wegwerkzaamheden te passeren met langzaam rijdend of stilstaand verkeer. Het wende. We hadden de hele dag de tijd en hoefden niet te haasten, al roken we het thuisfront ook en wilden we, zo snel als mogelijk, de eindstreep halen.

Het ontbijt was gemoedelijk en rustig tot drie hele luidruchtige mannen in roze t-shirt met een mercedes-logo erop, binnenvielen. Hun roze auto, de Pink Benz, met een grote fallus op de voorplecht stond vlak bij het raam en trok aardig wat bekijks. Zo opzichtig als de auto om aandacht schreeuwde, zo haalden ze met de decibellen hetzelfde niveau.

De stop deden we vlak voor de grens bij een autohof, waar een verkwikkend soepje wachtte en een groot glas alcoholvrij wit bier. Om kwart voor zeven waren we thuis. De mannen sjouwden de bagage naar boven en ik probeerde een plek te vinden voor de auto. Dat lukte moeizaam. De mannen, zoonlief had ons opgewacht om mee te helpen sjouwen, zaten al aan de patat.

Pluis draaide mauwend om mijn benen heen en bedelde om kopjes en aandacht. De grote tafel stond aan de andere kant en daarmee een tikkie onhandig. Zoonlief liet zijn ingenieuze bewatering van de galerij-planten zien. Die kregen drupsgewijs water via stroom en een klein computertje.

De kranten en de tijdschriften lagen keurig opgestapeld, er was nauwelijks papieren post, goed zo, dat ging de goede kant op. De rest van de avond werd gevuld met een stukje VPRO en haar zomergasten, dit keer de psycholoog en traumaspecialist Bessel van der Kolk, een omstreden psycholoog om zijn gedachtengoed omtrent het verdringen van traumatische gebeurtenissen, dat zich zou uiten in allerlei andere lichamelijke klachten. ‘The body keep the score’. We waren te moe om alert te zijn, de stukjes film die waren boeiend, maar zijn theatrale uitstraling en zijn potsierlijke uitspraak van het Nederlands, als een Barry Stevens in de dop, deden wonderlijk aan. Zijn gesticulaties waren veelvuldig aanwezig. Of Abbring kanttekeningen heeft geplaatst bij zijn ideeën weten we niet meer. Toen was de koek op.

De ochtend begon vanmorgen vertrouwd. Duiven koeren in elk land in dezelfde taal. De pluk bomen uit ons venster op de wereld, het dakraam, en de kinderstemmetjes die tegen de daken op schalden bij het naar school gaan waren als vanouds. vandaag gaat de voiture door de wasstraat en begint het werkzame leven weer. Het verhaal van het rampjaar herschrijven en de kinderboeken uit de brievenbus kijken. Maar vooral af en toe even terug mijmeren naar Verweggistan, de mooie herinneringen ophalen, die in het hart besloten liggen en ons samenzijn vieren. En nu eerst aan de slag.