We gaan het zien en beleven

Als je het op de heupen krijgt dan moet je maar doorpakken. Zonde om die gelegenheid voorbij te laten gaan. Bij de boodschappen van de vorige dag zat een grote fles glassex, een trekkertje vond ik terug in de badkamer en een zemenlap in een la in de keuken. Het raam in de keuken, met uitzicht op het prieel, een lievelingsplekje, was al een tijdje doffig en stoffig. De bovenramen waren mijns inziens nog nooit gedaan.

Lief was ondertussen de oude troep op zolder, dat op de nominatie stond om naar de vaalt te brengen, aan het verzamelen. Af en toe een grote bonk, maar steeds weer een teken van leven, dus het ging voorspoedig. Als je met een ruit begint, dan kan de rest niet achterblijven. Heerlijk om even zo huishoudelijk bezig te zijn. Verstand op nul en gaan. Het huis friste ervan op en natuurlijk werd het grondig aangepakt. Alles wat maar spiegelde werd meegenomen. Aan het eind van de middag waren we ongeveer tegelijkertijd klaar. Moe maar voldaan. Op de enorme zolder had lief alle spullen op één plek gelegd. Overzichtelijk en duidelijk. Nu wisten we weer wat er huisde in de vergeethoeken.

Gisteren hoorde lief de Wielewaal en even later zag ik hem in de vijgenboom. Dat is kennelijk zijn kostje, want vanmorgen vloog hij er weer uit op. Wat een mooi vogeltje is dat. In de datsja was ik vanmorgen bezig aan het grote doek van de zussen, maar het werd te warm, buitien op de veranda woei een lichte bries. Bij het uitpuffen op de veranda hoorde ik ineens het gehamer van een specht in de kleine bomen naast de rozebottelstruik. Dat is wat het hier zo bijzonder maakt. Die heerlijke levende have kunnen spotten in de vrije natuur. Steeds weer ontdekken we iets nieuws.

Bij het ramen zemen zat de kleine groene veldkrekel versuft tegen het hout van de sponning. Hier was een reddingsoperatie noodzakelijk. Ze was danig verzwakt en het duurde even voor ze uit het blik, op waarmee ik haar gevangen had, op de munt kroop om daar snel onder te verdwijnen. Daarna was het de beurt aan een vliegende wants, die op zijn rug terecht was gekomen. ‘Buiten spelen maatje’, was mijn advies. Daar gaf hij grif gehoor aan.

Lief maait het gras en is tot op de draad nat van het zweet dat in straaltjes van hem afloopt. Zijn dikke haardos heb ik met een klem van mij omhoog gewerkt. de oude maaier kent wat gebreken, maar nu gaat het gesmeerd. Hij ziet eruit als een wijze oude indo en lijkt heel veel op zijn vader.

De vijgen zijn rijp. Met alle restjes uit de koelkast: Biet, vegetarische mozzarella, tijm uit de tuin, honing, verse basilicum, wat citroenrasp en balsamico maak ik straks een heerlijke salade.

Met het verhaal van opa voor de kinderen van groep vijf en zes van de basisschool was ik door een bron op het verkeerde spoor gezet. Gelukkig kon iemand me per mail influisteren wat er aan een en ander in dat rampjaar 1672 in Vreeswijk heeft plaatsgevonden. Er valt in ieder geval bij terugkomst een hele historische tocht te maken in de omgeving tot aan Jutphaas en de Henkel aan toe. Een ding is zeker. Check en dubbelcheck je bronnen. Voor je het weet, verschrijf je de geschiedenis.

Het lezen vordert niet echt. Er is zoveel te zien en te doen. De dagen vliegen voorbij. Volgende week dan maar weer even flink bijlezen. Het hotel is er gekomen, dankzij zoonlief, met een flinke korting. Weliswaar wat verder weg van hier, maar dat betekent dat de terugreis op de tweede dag veel korter zal zijn en dat is mooi meegenomen.

Van de kinderen kreeg ik een app om 2 september samen met lief klaar te staan in het zwart, met de opmerking dat ik toch niet dacht dat ze mijn 70 jaar zomaar voorbij zouden laten gaan. ‘Oops’, dacht ik ‘O jeetje’. Lief belooft plechtig me te steunen in de verrassing. Kijk, dan durf ik het wel aan. We gaan het zien en beleven.