Een waaier aan kleur

Wat we wilden bereiken in de vroege ochtend lukte wonderwel. Om elf uur zaten we gepikt en gesteven in de auto op weg naar die grote blauwe Donau, die door de stad Mohacs stroomde en een stief uurtje later liepen we over de boulevard, waarlangs druk gebouwd werd en kennelijk in allerijl appartementen werden opgetrokken. De lantaarns, het muurtje en de wandelweg aan de voet ademden allemaal en grandeur van weleer, maar was nu vooral een toonbeeld van oud en nieuw. In de Donau dobberden twee enorme hotelschepen met een zeer steile loopplank waar net twee mannen met hun koffers zeulend omhoog gingen. Iets verderop was een veerboot heen en weer aan het varen. Nader onderzoek verklapte dat de nabije overkant een eiland bleek te zijn. Een uitspanning boven het inrij-haventje zag er uitnodigend uit en was in deze hitte niet ongewenst. Het uitzicht was prachtig.

De Donau zelf strekte en rekte zich imposant en liet het water kabbelen. Een oude tanige vrouw in een kleurrijke hippielange rok van weleer liet haar mottige oude hondje pootje baaien aan de oevers naast het veer, tenminste, dat hoopte ik. Ze pasten wonderwel bij elkaar en bij hun omgeving. Grandeur van weleer dus.

Het jonge meisje serveerde ijskoud alcoholvrij bier en wij en diverse wespen genoten daarvan en van het wonderschone uitzicht, water zover als het oog reiken kon en een schouwspel aan wandelende mensen die naar het eiland wilden of terug kwamen en de auto’s die kris kras hun plekken innamen op het veer of er af reden. Er waren badgasten bij en toeristen, mensen die gewinkeld hadden met plastic tassen en trolleys, de waterpolitie die aan het controleren was, het doordeweekse leven van een stad. De veerman draaide alsof zijn leven er van afhing aan het wiel aan de zijkant van het schip waar kennelijk een kabel aanzat, die een tweede man met zich mee trok de wal op om de lus om de bolder te leggen. Frequent voer hij heen en weer tussen de Rijnaken door die hun weg onverstoorbaar vervolgden.

Natuurlijk wilden we meer Donau en storten ons wederom in het ongewisse door de rivier te volgen, zoals we bij de Drava ook gedaan hadden. Maar we liepen stuk op kleine doodlopende weggetjes en de doorgaande weg leidde ons door bescheiden dorpen, de een nog stiller dan de andere. Tot onze verbazing reden we ineens het grote Duna-Drava Nemzetipark in. Opnieuw waren de goden ons gunstig gezind. Bij een oude arm van de Donau stapten we uit. Heel veel dood hout aan de zijkanten, staketsel van bomen staken uit het bruinige water en voor mijn ogen vloog de blauwe ijsvogel gehaast naar een veiliger plek verderop, onzichtbaar voor de lens. In de diepte trok een grote groene pad de aandacht, terwijl hij zijn kostje bij elkaar scharrelde. De weg was verrassend goed begaanbaar en liep door een dorp dat verlaten oogde. Hier en daar was een huis nog in gebruik, maar opvallend was de leegstand. Ook de school bleek al jaren buiten gebruik. ‘Ex-school’ vertaalde lief het bord ervoor en het scheefgezakte gebouw erachter bevestigde dat met nadruk. Wel zagen we er drie varkens en een biggetje lopen met opvallend lange snuiten in een goed omheind kot. Eindelijk, daar zijn de zwijnen. Iets is beter dan niets. In het ongerepte loofbos erachter zaten ze zeker, maar dan zou je in de vroege avond op pad moeten. In het midden van het park kwamen we weer een enorme vlakte bebouwd met zonnebloemen tegen en aan het eind van de weg een hek. Daar kon je alleen nog lopend verder. Dat was voor een volgende keer.

Op de terugweg zagen we een zwanenfamilie in een tweede oude arm , de Belso Beda, die statig en kalm met kroost heen en weer zwom. Op de terugweg de goudgeel verdorde maisvelden, de bruine stoppel-akkers tegen de blauwgrijze hoogste top van het Mecsekgebergte. Ongerept en een waaier aan kleur.