Als je de tijd aan jezelf hebt

De beuk is weer aan en schittert in haar volle rode gloed. De acer, aan het begin van de tuin, verliest het van diens intense kleur als de zon er op schijnt. Gisteren was het te heet om ver weg te gaan. Het werd een dagje Datsja. Het papier lag klaar. De iPad bracht heerlijke dromerige fado’s, de temperatuur had zich aangepast aan de lome Portugese klanken en er bleef gelukkig een lauwe bries door het struweel waaien. Het was er goed toeven. Lief zat op de veranda in de rieten leunstoel.

Om te zorgen dat de penselen zich weer naar mijn wil zouden buigen, oefende ik op zomaar iets, dat uiteindelijk net zo dromerig werd als de Fado klonk. De uren streken voorbij en voor ik er erg in had, gutste het water letterlijk van mijn lijf. Het werd nu echt te heet. Dit eerste probeersel was af en het tweede stond in de basis erop. Morgen was er weer een dag.

We schoven met ons borreltje, een koud Belgisch biertje en een een even koude witte wijn, naar verschillende schaduwplekken in de tuin. Eerst de fluweelbomen, te weinig wind door de dikke juniperus-struik ervoor. Daarna achter de boeddha met uitzicht op de oude caravan die dienst deed als schuur voor het kleine tuingereedschap en toen zelfs voor de caravan met uitzicht op het beeld van de nimf met de kruik. Dat was eigenlijk een fonteintje, maar helaas had ze dat genoegen nooit mogen smaken. Wat verweerd stond ze er te staan, vertrouwd wit baken in het groen. Ik nam een foto van lief in de stoel, haha, Pa op de camping, zo oogde het. De foto’s appte ik door aan dochterlief. Volgend voorjaar staan ze hier waarschijnlijk een paar weken met hun caravan en wie weet, viel de onze op te knappen tot extra tuinhuisje annex slaapplek.

Ondertussen maakten we plannen voor vandaag. De Donau stond nog steeds bovenaan. Nu besloten we het gedegen aan te pakken en puzzelden de tocht via google Map en vooral ook via google Earth uit, zodat we niet weer voor verrassingen kwamen te staan. Mohacs werd de bestemming. Een wat grotere stad aan de Donau en een uur rijden van hier. Dat was een mooie afstand voor een dagje weg. Waarschijnlijk alleen de ochtend en de vroege namiddag, want later beloofde het 36 graden te worden en dan kon je maar beter op het erf zijn.

Opeens werd de stilte van de middag verbroken door een alarmerend gillende sirene van de ambulance, even later een brandweerwagen en twee politiewagens er achteraan. Niet veel verderop, op de weg naar Szigetvar, was kennelijk een groot ongeluk gebeurd. Het verkeer moest omgeleid worden door onze straat. Dat gebeurde bijna nooit, vertelde lief, maar nu stonden ze op de hoek bij het kruispunt heel druk het verkeer te regelen. Vlak voor het huis stopte een grote vrachtwagen met een trieste lading. Varkens voor de slacht. Ik zag door de spleten heen hun oren wapperen en hun snuitjes snuffen. Er bleken een aantal varkenshouderijen verderop te zijn.

Wij waren blij dat we hadden ontdekt dat de Penny in Szigetvar de grootste keuze Vega van alle aanwezige winkels in de omtrek had. Ze hadden überhaupt veel meer keuze. Bij de diepvriesgroenten waren sperziebonen en doperwten te krijgen en tussen de blikken vond ik kievitsbonen. Superheerlijk. Daar stond tegenover dat je moest nadenken over het tijdstip van inkoop, want er waren maar twee kassa’s met gemiddeld lange rijen. Geen probleem als je de de tijd aan jezelf hebt.