Van vrucht naar vrucht

Gisteren een app van het thuisfront. Zoonlief had een ingenieus irrigatiesysteem ontwikkeld om op weinig stroom, met een klein zonnepaneel, de planten op de galerij water te geven. Het zag er professioneel en kien uit. Trots op onze uitvinder, die er niet voor terugdeinst om iets heel nieuws te proberen.

Hier was gisteren een overvloed aan vocht. Op een andere manier zijn er ook waterzorgen. Tenminste, de afvoer gaat met een ouderwetse sceptictank. Die moet niet te vol zitten met het gevaar op overlopen. Een bedrijf komt het in dat geval leeg pompen. De finesses zijn me onbekend, want ik heb het nog niet meegemaakt. Ben wel benieuwd. lief vindt het maar drie keer niks dat het op deze manier gaat. Ach ja, iets met de lusten en de lasten denk ik dan. Dat is wellicht tekort door de bocht. We gaan het zien en beleven.

Een thuisdag gisteren, de tweede op rij. Er moest een oud nestje met helaas een dood vogeltje boven op zolder geruimd worden, dat nam lief voor zijn rekening en ik had de kookkriebels. Dwars door de kast koken is een sport geworden. Vooral hier, waar niet teveel eten moet blijven liggen. Rijstnoedels waren voor handen en daar past een gewokte gemengde groente bij met vissaus en oestersaus en bij gebrek aan sambal wat chili. Om in beweging te blijven was ik vroeg begonnen met het gevolg dat we om half vier al aan de dis zaten. Voor mij niets vreemd, omdat ik, toen ik alleen was, nooit andere tijden hanteerde dan de maag aangaf, voor lief even wennen.

In mijn hoofd tollen mogelijkheden door elkaar. Voor het rampjaar heb ik nog geen aanknopingspunt, wel mooie verhalen over het onder water zetten en het verzet van de boeren en de vernietiging van de hervormde kerk. Ik moet eens kijken of er chocola van te maken valt.

Vamdaag gaan we naar Barcs, een dorpje aan de grens met Kroatië en tot mijn grote vreugde zag ik dat de Donau er doorheen stroomde. Als ik ergens ontzag voor heb dan zijn het die enorme brede traag stromende rivieren die zich dwars door een aantal landen slingeren. Het toonbeeld van mooi. Begrijpelijk dat er componisten dichters en schrijvers zich hebben uitgeleefd om hun verrukking voor die prachtige stroom kenbaar te maken. Als je de ogen dicht doet en je mee laat voeren met de klanken van Der Schonen Blauen Donau van Johann Strauss volg je automatisch de meanderende loop van de rivier. Claudio Magris schreef er een levensloop over die net zo meandert als de rivier zelf: Donau. Biografie van een rivier. Van Beieren tot aan de zwarte zee reist hij met hem mee en verhaalt van het ontstaan, voorbije tijden en toekomstige dromen.

‘Het zijn profetische woorden’ schrijft men in een recensie in Trouw. ‘In de verdere loop van zijn carrière is Magris zijn ideaal van open, grens- en taaloverschrijdende culturen steeds hechter gaan verbinden met het idee van een werkelijk verenigd Europa waarin ‘grenzen tussen landen en culturen eerder bruggen dan obstakels vormen’. En echte klassieker en zeer de moeite waard. De Donau, ik zet Strauss op en laat de muziek van het Wiener Philharmonischer golven over de groene oase, waarin de tuin sedert de regendagen veranderd is. Ineens komt de zon door alsof ze zich geroepen voelt. Een sprankje hoop die het land in een oase verandert. De grote witte koningspage deelt in de vreugde en fladdert tevreden met haar mee van vrucht naar vrucht.