Daar komt het eigenlijk op neer

‘De taal zo buigen dat je in iemands hart komt, is het leukste wat er is’ zeggen de Vlaamse scenarist Raf Njotea en Nederlands dichter Joost Oomen in een interview. Het is de week van het Nederlands. Er wordt gesuggereerd dat veel mensen het Nederlands lelijk vinden. Er is geen vezeltje in mij die dat vindt. Wie de taal koestert, heeft de meest mooie woorden ter beschikking. De taal van mijn jeugd, mijn schrijvende moeder, mijn vader met zijn oorspronkelijke gevoel voor drama en de ouderwetse spreekwoorden en gezegdes die gebezigd werden hebben onze taal doen sprankelen. In ieder geval hebben ze ervoor gezorgd, dat ergens iets in de kiem ontwaakte. De liefde voor de taal. En wie lief heeft, koestert. Als je opgegroeid bent met Guido Gezelle en zijn krinklend winklend waterding dan weet je dat de Vlamingen voorliggen in de beleving. Daar danst de taal aan alle kanten, zingt zich een weg door de samenleving en dat begint al ergens onder de grote rivieren. Wat ons rest, is de echo te zijn van het verleden. Voor zover als mogelijk de rijkdom van de taal door te geven, in mijn perceptie de manier om tot iemands hart te spreken. Zoals de taal uit mijn boekenkast mij te allen tijde bereiken kan, als er behoefte aan is.

Met de bibberaties nog in de benen begon ik aan mijn deel van het inpakken. Niet alleen moest alles in de koffer gewerkt worden, maar tegelijkertijd kon de kamer stofvrij worden opgeleverd. Alle kleding die ik hier sporadisch draag, kon mee. Die kan dan daar blijven hangen, zodat er niet iedere keer een volksverhuizing op poten gezet moest worden bij iedere reis. Het gaf een prettige aanblik van een nog meer uitgedunde kast en altijd nog ruim genoeg bemeten om de dagen in te slijten.

Beddengoed was de volgende actie. De overtollige dekbedden van hier konden mee naar daar. tussen de bedrijven door was het rusten en luisteren naar de opstandige maag, die nog lang bleef na rommelen. Thee en crackers gingen goed, de kwark met medicijnen bleven binnen al was het ietsje later dan normaal.

Daarna het materiaal voor het atelier. Een koffer vol tekenspullen en boeken, nu er ruimte te over was in de grote auto. Een paar doeken om af te maken, nog wat lege of over te schilderen exemplaren en toch ook de vellen papier voor olieverf. Emmertje Gesso mee en de kist met olieverf. we hebben geprobeerd een winkel in schildersbenodigdheden te achterhalen, maar in heel Verweggistan zou er geen een te vinden zijn. Dat is tegelijkertijd een leuke ontdekkingstocht. Misschien valt er wat te vinden in de plaatselijke boekhandels.

Tussendoor komt er een filmpje van humanity en ik zie een prachtige rijzige vrouw op leeftijd, die een pleidooi houdt voor de goede geneugten van het leven, die ze ook volop kan proeven omdat ze kennelijk in de juiste omstandigheid verkeert. Haar boodschappen klinken fris en monter. Leef het leven zoals het komt, geniet van het goede. Iedereen heeft beperkingen maar laat je leven er niet door bepalen. Haar keuzes zijn gemaakt onder haar omstandigheden. Ze vertelt dat de zon altijd opkomt en het leven verlicht, letterlijk en figuurlijk. In het licht van de wereld vervormt er toch wel een en ander, maar ben je in deze gelukkige omstandigheid, wees dan bewust van de schoonheid om je heen. De kracht van de kleine maar fijne dingen. Daar komt het eigenlijk op neer.