Wat een bijzondere ochtend

Nooit aan gedacht. Ergens ontbijten in de vroege ochtenduren. Het zijn van die typische ondernemingen voor de vakantie, maar waarom geen vakantie vieren in de eigen streek. Zoonlief had het idee opgevat om nog even samen te zijn voordat we straks vijf weken de kuierlatten zouden nemen. Hij had, zoals te doen gebruikelijk, alles tot in de puntjes geregeld en een plek uitgekozen waar wij ons doorgaans erg welbevinden. De veldkeuken in Oud-Amelisweerd.

We waren ruim op tijd en zoveel aan het kletsen dat we de juiste afslag misten om kruip-door-sluip-door via de Uithof, dat nu Science-Parc wordt genoemd, de oude bekende weg terug te vinden. Heerlijk weer, niet te warm, zo’n zoele ochtend waarop nog van alles mogelijk was.

Er was gereserveerd maar de tafeltjes waren allen onbezet, dus mochten we kiezen. We kozen er eentje vooraan, zodat we hen aan zouden zien komen, daarna konden we allen beslissen wat handiger was, de picknicktafels of de kleine terrastafels. Het werd een van de eerste tafels want groter en ruimte genoeg voor vijf personen. Heerlijk om ze weer even vast te houden na die week, de rollercoaster voor zoonlief met het verlies van zijn vriend, al het geregel en nu de rust en de stilte na het afscheid.

Het was een superontbijt en lief en ik ervaarden het als heilzaam om zo vroeg op te staan en dit soort activiteiten te ondernemen. Zij moesten door en wij konden nog een wandeling rondom maken. Maar eerst moest er een hoed voor Baloe de beer gevouwen worden. De eenvoudige handeling was me totaal ontschoten. Hoe deden we dat ook alweer. In gedachten zag ik het kind in mij met de krant in de weer, lang geleden in de sepiadagen van weleer. Nu bood gelukkig internet uitkomst. Binnen een tel had Balou een prachtig groen hoedje op, dat kleindochter, het bezige bijtje, versierde met een bloemsticker. Na dat uitgebreide ontbijt met verse heerlijkheden, subtiel versierd met goudsbloemenblaadjes, en het aangenaam verpozen namen ze afscheid, Baloe incluis. ‘Dag lieverds tot later’.

Ik wilde lief daarna de pluktuin laten zien en troonde hem mee langs het statige landhuis, langs de oude bomen, naar de tuinderij. Al bij het binnenlopen van de zijweg overviel ons de weldadige rust die de natuur daar ademde. In de pluktuin liepen mensen rond om een mooi boeket samen te stellen uit het weelderige aanbod, maar er waren er ook, die net als wij, alleen al genoten van de aanblik. De velden, de kassen, de moestuinperken, alles stond in het teken van een weelderige groei en bloei.

Er waren veel bijzondere plekken waar we even op adem konden komen en genieten van het natuurschoon. Een roodborstje, een jonkie zo te zien, hipte bij het prieel nieuwsgierig rond, nauwelijks onder de indruk van onze voetstappen. Vredig was het woord. Kalm en vredig.

Met een omweg langs het pannenkoekenrestaurant liepen we terug, genietend van een wijntje en van de gasten die in grote getale in kano’s of fluisterboten aan kwamen varen over de Kromme Rijn, aanmeerden, al dan niet met krachtsinspanning, en verheugd plaats namen aan een van de tafeltjes. Toen we even later aan de andere kant van het perceel de weg terug naar de auto vonden langs de gemoedelijk grazende ezels en in de slotgracht de wilgentak zagen met vier fiere uitlopers uit zijn bast als symbool voor de kracht van het leven, konden we in alle rust nagenieten van de gulheid van het land en voelden we de herboren energie. Wat een bijzondere ochtend.