Samenzijn is zo waardevol

We zijn weer thuis. Lief leest naast me en zit nog steeds in de vroege middeleeuwen, waarin het Spaanse rijk aan het ontstaan is. Ineens bevind ik me weer in mijn eigen wereld, waarin ik moet landen en wennen aan wat anders loopt dan de week vakantie met de zussen en in zijn wereld, waar de gebruikelijkheden met lichte veranderingen zijn binnengeslopen. De borden staan anders, de gieters hebben een andere plek en meer van die futiliteiten. Bovendien zijn er de kinderen. He, mams is thuis. Een verhandeling over de kaduke grasmaaier, een invitatie om te ontbijten, een afspraak over een bliksembezoek in verband met op vakantie gaan of onze eigen Verweggistanreis. Daarnaast zijn er de binnengekomen bladen, kranten en andere tekenen van leven, die in die week vakantie verre van waren gebleven. Jawel het gewone leven neemt haar plaats in en terecht.

Soms loop ik in gedachten nog even in het polderende landschap, een tocht tussen dotterbloemen en riet in het krakend vers aangelegde park of vind mezelf terug op de fiets, haar in de wind, zussen voor me uit, in de pinkelende schaduwen van de bomen langs de weg waar druppels zonlicht doorheen vallen. De foto van de picknick, jaarlijks terugkerend moment, op Facebook brengt de zussen dichtbij. In hart en hoofd, daar zitten ze.

De ochtend is voor al het achterstallige leeswerk. De stapel kranten blijft voornamelijk bewaard voor de puzzels. Niets is zo heerlijk dan bij een ochtendkop koffie een puzzeltje op te lossen. Peinzen over woorden houdt de geest scherp. Straks gaan we in de benen, want de eerste afspraak staat. Ontbijt in de Veldkeuken met zoonlief en gezin. Daar knopen we een mooie wandeling in het groene Amelisweerd aan vast. Zo fijn om samen van de natuur en elkaar te kunnen genieten. Missen is omarmen van al wat achtergebleven is.

De terugreis verliep met de nodige hilariteit. Natuurlijk vermeden we de snelweg, maar we moesten wel op zoek naar een benzinetank. De routeplanner had er een gespot. Dat we daar vier keer het hele dorp voor moesten doorkruisen was potsierlijk en de vraagtekens boven de wenkbrauwen werden steeds groter. Waar zat het vermaledijde ding. Over een prachtig weggetje tussen de velden door, met als beloning een rij zonnebloemen langs een maisveld, kwamen we er uiteindelijk toch. De aanhouder wint.

Zuslief had de dag ervoor een prachtig beeld a la Appel, zo kleurrijk, op de kop getikt, maar bij thuiskomst scheurde bij de papieren tas de bodem eruit en viel het op de grond. De schade, een stuk eraf, wordt nu zorgvuldig door zwager onderhanden genomen. Het blijkt van een soort kunststof te zijn. Mijn idee om er met plasticine tegen aan te gaan, had dan niet gelukt. Straks heeft ze vast weer een pracht beeld op de beoogde plek staan.

Bij mijn huis was lief al naar beneden gekomen en omgelopen, dus kwam er een vertrouwd geluid achter ons vandaan bij het aanbellen. Wat was ‘thuis’ komen toch een bijzondere heerlijkheid als jaren alleen Pluis haar lieve kopjes tegen de benen gaf. Aan de oeverloze gesprekken kwam geen einde. De stroom verhalen beiderzijds kregen een plek, vonden elkaar, zoals wij elkaar bij het weerzien vonden. Samenzijn is zo waardevol.