En bovenal vrede

In de ochtend een belletje van lief. Een windvlaag had hem buitengesloten op de galerij bij het water geven aan de planten, de sleutel lag binnen. Zoonlief kwam verlossing brengen.

Het werd de dag van de sleutels, maar dat wisten we toen nog niet en de dag besloot tegelijkertijd maar onze inventiviteit op de proef te stellen. Na een heerlijk begin van de uitgestippelde fietstocht, op wat gestechel over de route na, kwamen we in Kollum aan voor de eerste stop. Heerlijk koffie gedronken op een nog winderig terras, die alle hitte in de kiem smoorde. Goed toeven dus. De kerkklok luidde, vijf minuten voor het heel, zijn hele ziel en zaligheid eruit. Beierende klokken brengen altijd iets speciaals met zich mee.

We besloten even wat winkeltjes aan te doen, omdat de combinatie fietsen, natuur snuiven en wonderlijke dingen ontdekken in kleine eigensteedse winkels het altijd goed doen en verrassingen bijschrijven. Natuurlijk vind je dan net dat korte zwarte vest waarnaar je al zo lang op zoek was of ontdekte de schoonheid van de vintage winkel, een kruising tussen heerlijke tweedehands kleding, een galerie en een brocante. Snuisterijen te over. Hoedjes, beelden, poppen te kust en te keur, tuinbeelden die in Verweggistan niet zouden misstaan en overal mooie volle plantenbakken, petunia’s in weelderige bloei, ouderwets rode geraniums tegen een mooie witte muur, een blauwe kerkbank. Het was een lust voor het oog. Het was ook veel. En ergens, in die veelheid, ben ik haar dus kwijtgeraakt. Was het bij het passen van een grappige top of bij het bewonderen van een schilderij. Geen idee. Bij de fietsen bleken ze niet meer in de tas te zitten, niet in de broekzakken, niet in mijn handen. Die bleven loos naar mij staren. ‘Sorry folks’.

De twee jongsten wilden terug fietsen naar Kollumerzwaag om de reservebos op te halen, zeven kilometer heen en zeven kilometer terug. Zuslief en ik brachten de wachttijd door op een terras van de bakkerij in de drukke winkelstraat. Radler en thee en ladingen geduld. Juist nu was ik het tekenblok vergeten in de tas te stoppen, wat spijtig was. Na twee consumpties en redelijke tussenpozen zagen we hun koppies weer boven de geparkeerde auto’s uit. Gelukkig. Nu kon ik aan de slag met de grote sleutelbos. ‘Heilige Antonius beste vrind zorg dat ik mijn sleuteltje vind’. Raak bij de derde sleutel aan de bos. Al had hij bij mijn bede in de winkels liggen slapen, nu gaf hij eindelijk gehoor, die Antonius, als we die toch niet hadden.

We besloten de uitgestelde lunch binnen in de bakkerij te nemen, want het was inmiddels al vier uur. Broodjes meer dan gezond en voor mij de champignonnensoep met brood. Heerlijk en noodzakelijk. Daarna konden we voort. We reden de straat uit en zus stopte, floot ons terug, ‘Meiden, lekke band’. Ook dat nog. Het zat niet mee. De fietsenmaker in het dorp was niet te ver weg. Onze eigen fietsendokter stond alleen in de zaak en kon niet langs rijden. Dus gooide zus al haar charmes in de strijd om de dorpsfietsenmaker te bewegen even snel een band te verwisselen. Gelukkig had ik voor de zussen een hart met chocolaatjes gekocht bij de bakkerij, die viel de behulpzame man ten deel, naast de 25 euro en de lekke binnenband onder de snelbinder. Verteerd rond het ventiel bleek de oorzaak, dus voor rekening van onze man. Zo werd een en ander gecompenseerd en konden we de dikke sleutelbos en de lekke binnenband terug gaan brengen. Met boodschappen in de plaatselijke super, een bliksemflits en een donderslag als dreiging boven onze hoofden, fietsten we in rap tempo naar huis terug. Eind goed, al goed.

In de avond begon het toch weer te kriebelen. De regen en het onweer was minder heftig dan voorzien en om negen uur werd het droog. Tijd om naar het wad te rijden en de spectaculaire zonsondergang te zien, dit keer wel in zee en veel mooier dan de dag ervoor verzekerde men mij. Daar, die lucht met een palet waar je van kan dromen, de geluiden van de scharrelende steltlopers op het droogvallende wad, de lucht zo fris, zo vol belofte, wuifden alle obstakels ver weg. Er was nu, er was tijd, er was eeuwigheid en bovenal vrede.