Die malle gêne

Aan alle kanten krijg ik waarschuwingen om toch vooral binnen te blijven, maar hier in het noorden scheelt het nog net een paar graden met het midden, het zuiden of het westen. Hoe komen we aan die mazzel.

We gaan de koelte zoeken van de winkelairco’s, dat klinkt tegenstrijdig want de te hete stad. Maar winkel in, winkel uit moet te doen zijn, tussen de middag in huis en en laat in de middag bij de volprezen waddenzee. Nu maken we nog even gebruik van de koelte van het erf rond het huis. Om ons heen scharrelen de kippen van schaduw naar schaduw en maken er vertrouwde klokgeluidjes bij. Het klinkt zo tevreden, een ‘alles komt goed’ verhaal. Vredig, dat is het juiste woord.

Gisteren hebben we de fietsen maar eens van stal gehaald. We wilden een rondje om het Burgemer meer, iets in de trant van een juiste combinatie van zon en water. We volgden de knooppunten, fietspad naar fietspad, maar al wat we zagen was hooguit water van de rivier, een brug die defect was met knipperende lichten en gesloten slagbomen. Het tempo lag hoog met zus voorop. Allengs werd het warmer en warmer en er waren geen restaurantjes of iets dergelijks in de buurt. Dat betekende de dichtsbijzijnde supermarkt zoeken voor de broodnodige versterking van de inwendige mens. Bolletjes, kaasbroodjes, water, slaatje etcetera en een park er tegenover. Perfect. Picknicken tot de brug gemaakt zou zijn. Het moest wel vastgelegd worden, stel je voor dat we er niet meer toe zouden komen.

Daarna konden we voort. We fietsen langs allerlei weilanden, door lanen met wuivend en ritselend gebladerte, onder blauwe hemelluchten door met vegen schapenwit, langs goudgele stoppelvelden en velden vol wiegende groene maisplanten in alle maten. Gelukkig kwamen we op een gegeven moment toch bij een grote plas met een vrij recent aangelegd park, gezien de begroeiing. Piereboompjes leunend tegen stammetjes met een groot elastiek ertussen.

Het vrij grote dorp erna was goed voor een borreltje en de boodschappen, om daarna op huis aan te gaan. De kilometers lengden zich naar ons gevoel met wat extra meters aan en het duurde en duurde. Of was het de vermoeienis en de warmte die parten speelden. Met doorgezeten derrières maar een voldaan gevoel stapten we van de fiets af en lieten de energie ondergaan in frisse drankjes en een borrelhap. Verder dan de terrasstoelen voor het huis k wamen we niet meer. Eerst uitrusten.

Het is geen wonder dat ik hier zo goed slaap. De vermoeidheid speelt me parten na zo’n dag vol beweging. Het laatste stuk was net een tikje verder dan gedacht, zoals altijd het geval is als je heen gaat en terug vergeet. Vanmorgen sliepen we een gat in de vroege ochtend, maar om half negen zaten we aan het ontbijt en het plan was helder. Airco vangen in Dokkum en daarna naar het wad om een zonsondergang te zien.

Met wat leuke kleren, grappige prietpraat met verkoopsters en een paar schoenen voor zus rijker verlieten we het dorp weer. Het wad mistte te enenmale boombegroeiing en waar we ook liepen, omsloot de drukkende hitte ons als een deken. Te benauwd worstelde ik me boven het idee uit dat spelbreker een naar gevoel zou geven. Toch maar even toegeven dat de zuurstofkraan zich wurgend langzaam sloot, toen ze er naar vroegen. Soms wenste ik dat het beter te zien zou zijn, of dat ik een interventie van dergelijke aard niet zo moeilijk vond. De zussen zeggen het vaak’ Jij moet het aangeven’, maar o, wat is dat een opgave van formaat. Als je er geen last van hebt, dan is het nauwelijks te begrijpen, die malle gêne.