Nu de zon nog

Er hangt een dromenvanger boven mijn bed. Die ving gisteren behalve mijn dromen ook mijn slaap weg en het duurde even voor de Vaakmannetjes weer vat op me kregen. Vanmorgen wist ik me inderdaad niets meer te herinneren, van wie of wat me in de nachtelijke uren bezocht had. Wel een sfeerimpressie. Vanmorgen werd ik uitgerust wakker ondanks de korte nacht.

Het wandelingetje naar de vijver was sprookjesachtig door de invallende schemer en door alles wat we ontdekten. De hottub stond op een romantische plek, compleet met voile gordijnen aan weerskanten, en het uitzicht over het weiland. Er zat al water in. Er stond een ‘flessenboom’ zei zus, omdat er twee shotjes aan ‘groeiden’ of waren het sapflesjes. Zo’n ouderwets uitziende tobbe staat allesbehalve vreemd in de omgeving. De buitendouche opgetrokken uit metalen platen was een stukje verderop en als je er omheen liep kwam je uit bij de verstilde vijver met waterlelieblad en kronkelpaadjes er omheen. Annie M.G. en haar sprookjesschrijver, die verhalen verzint en daartoe zijn pen doopt in de inkt van een sprookjesvijver, dreven binnen de kortste keren op de grote leliebladeren, niet in de laatste plaats om de donkere diepte die het water had aangenomen in het vallende duister. Aan de kant lagen twee kano’s, een omgekeerd en eentje klaar om in te springen. Muggen dansten hun vitusdans.

We volgden het paadje langs braam en springbalsemien en ik kon nu met eigen ogen zien, hoe de laatste in het wild het land overnam. Het stoorde niet. Aan het eind van het pad kwamen we bij een open plek, een melkbus als bode, een koninklijke gietijzeren brievenbus, compleet met kroon, aan de zijkant, en een romantisch wit bankje met tafeltje in het midden. Je had er breed uitzicht over het grote pas gemaaide weiland waar een zilvermeeuw zich te goed was komen doen aan de omgewoelde regenwormen. Een stipje zilver in het groen.

Er is beweging boven mijn hoofd. Een van ons is wakker. Fotozus is altijd vroeg uit de veren om een van de mooie zonsopgangen te vangen. Het blijkt dat mijn venster op de wereld uitkijkt op de deur van het huisje en het kleine tafeltje in de zon. Ideaal om te ontbijten. Een grote lariks, die, waar gisteren de winterkoninkjes vandaan vlogen om te gaan spelen in de rododendron, stond er met zijn treurende takken toch fier en groen bij in de eerste zonnestralen. Een glanzend groene emaille ketel stond als decoratie op de tafel. In de verte ving de bomenrij zichtbaar meer wind. Daar ritselden de bladeren uitbundig.

Het boek ‘Reis naar het ongerijmde’ van Michael Ignatieff ligt naast me op de oude houten keukenstoel. Maar eerst is er een kop koffie. Kijken of zus het ingenieuze kookplaatje aan de praat heeft gekregen. Ik maak er direct maar twee. Voordat het water kookt is er een eeuwigheid verstreken. Op de picknicktafel ligt er een plasje water. Het heeft vannacht geregend. Ondanks dat heerst er droogte op het grasveld met haar gele plekken. Om het huis heen zijn er allerlei zitplaatsen gerealiseerd. Een gezellig zitje voor vier, twee grote houten ligstoelen met zicht op het veld erachter, een klein plekje vlakbij de sauna.

Het huisje ademt sfeer en liefdevolle aandacht. De inboedel is weloverwogen en aan alles is gedacht. Vandaag komen de fietsen en zal het Friese land haar geheimen een voor een prijs geven. Met de fiets zie je zoveel meer. Nu de zon nog.