Lang leve het gesternte

Hoe vreselijk blij kan je zijn met een gelukkig gesternte, omdat je het per ongeluk hebt ingezet om iets aan te schaffen dat wel eens een doorbraak in je creatieve mogelijkheden zou kunnen betekenen.

Mijn hele leven lang stuit ik op een gevoel van tekort schieten in het in beeld brengen van wat er in mijn hoofd spookt. Niet in taal, dat heb ik langzamerhand wel in een vorm kunnen gieten, maar vooral in het beeldend vermogen. Dat hapert soms in harmonie met wat ik wens en wil.

Gisteren las ik, en vraag me niet waar ik het onder ogen kwam, over het boek van Marianne Snoek, dat met een stappen plan komt om tekenen met het rechterbrein te leren in: ‘Tekenen(met het rechterbrein)kun je leren’. Het bleek precies dat ontbrekende stukje te zijn, waarvan je intuïtief weet dat het er is, maar niet weet wat je er aan moet doen om het te verkrijgen. Alle onderdelen die er in voor komen zijn me ooit al eens verteld of aangeleerd, maar in deze logische stappen wordt het zo zorgvuldig opgebouwd dat een bepaald resultaat vermoedelijk te verwachten is. Normaliter ben ik sceptisch ten aanzien van alle cursussen die met beloften komen dat je het ultieme zou kunnen bereiken, maar dit zag er gedegen uit en bovendien is het geweldig goed onderbouwd met opdrachten, foto’s, illustraties en video’s.

Ja, ik ben enthousiast en wil het graag beleven. Bladzijde voor bladzijde, opdracht voor opdracht. Later dus meer over deze aanwinst.

Bij de fysio stond er de zesminuten-looptest op het programma, dat was waar ook. Dat was ik even vergeten. slechts helemaal aan het eind duikelde de saturatie onder de negentig om weer heel snel braaf terug te springen naar de 97 in rust. Met twee kleine krachtoefeningen en nog een in de bonus voor thuis konden lief en ik voldaan vertrekken naar de tuin.

Die ochtend was ik met een ‘maan’dag uit bed gestapt. Een wrokkig unheimisch gevoel dat ik nooit weet te herleiden en dat één keer per maand haar intrede doet. Ik wijt het aan die grote volle maan van de nachten ervoor. Altijd al een gevoelig maankind geweest. Met mijn energieke oefeningen bij de fysio verdween het weer als sneeuw voor de zon, of moet ik maan zeggen. Dus herleid ik het maar als volgt: Bij dergelijke dagen moet ik stoom afblazen en als een bezige bij uit de voeten kunnen, anders raak ik kennelijk de overtollige energie en emotie niet kwijt, die me in de nacht hadden overmeesterd.

Soit. Op de tuin hadden we andere perikelen aan ons hoofd. De grote zwarte rubberen bak die als vijver diende moest eruit. Dat moest subtiel gebeuren om de planten en de bloemen te sparen die er omheen stonden. Lief ging in de weer met een schop en veel doorzettingsvermogen. Het viel om de dooie dood niet mee om het gevaarte los te wrikken en te vrijwaren. In doodsangst was er een kleine gele kikker ingesprongen, die ik er eerder na vier mislukte pogingen eruit had kunnen vissen om hem in het gewas er omheen te laten springen op zoek naar een veiliger stekkie.

Bij lief gutsten de straaltjes water van het lieve hoofd, zoveel energie moest er aan te pas komen, maar de aanhouder wint en het lukte hem de hele zware bak vrij te krijgen. Geweldig. Onze recycle -actie kon niet doorgaan want in de naad van de bodem stak een flinke steen.

Ondertussen had ik de beloofde oogst van de tuin beter bekeken en wat ik eerst voor een vreemd soort framboos aanzag, bleek een moerbei in aanwas te zijn. Ook framboos, braam, appel en kers deden flink hun best. Het belooft een hoorn des overvloeds te worden in september. Oogst de vruchten van wat u gezaaid hebt of pluk ze gewoon.

In de vroege avond kwam er op internet een vijvertje van polyethyleen langs, die de helft minder was dan de eerdere vijvers en met veel minder bezorgkosten, maar wel met de leuke verspringing van hoogtes. Mazzelen dus op alle fronten. Lang leve het gesternte.