Een hele dag lang

Nooit plannen van te voren of in ieder geval plannen met de deur wagenwijd open om de ideeën, indien noodzakelijk, drastisch te kunnen wijzigen.

Het weer was niet zo stralend, windvrij, zonnig en zorgeloos als voorspeld, werd het niet. De kool-en-pimpelmezen dartelden tevreden op de onrustige wind die was opgestoken. Om de kauwtjes te minderen had zoonlief de pindakaaspot in de antieke vogelkooi gelegd en daar maakten de kleine rakkers naar volle tevredenheid gebruik van, niet zelden dook er een met het kleine soepele lijfje helemaal in de pot om het lekkers eruit te peuren.

Daardoor bedachten we samen dat het misschien wijsheid was om niet te gaan lezen in de tuin, maar kalmpjes, vlak voor de aanvang van de stadsmusical Trijn herinneringen op te halen in de binnenstad van Utrecht en onze verbleekte voetstappen die daar lagen nieuw leven in te blazen.

We moesten na de busrit beide wennen aan de massa mensen waar we tussen kwamen te lopen. Populatie in alle maten, iets waar lief met de vrij hoge homogeniteit van de bevolking in Hongarije, waar doorgaans weinig kleur te bekennen valt, ten volle van genoot.

We houden alle twee van de verrijking die de grote keur van culturen ons hier biedt en maken er ook dankbaar gebruik van om deelgenoot te zijn van dat kleurrijke geheel. Niets zo heerlijk als mensen observeren in alle soorten en maten te samen met hun gewoonten en gedragingen.

We mijmerden door de straten en vonden met regelmaat de sfeer terug van de dagen van weleer, toen we in onze jeugdige overmoedigheid elke steeg van Utrecht doorkruisten. Er waren nog genoeg oude gevels of etalages, compleet met opschrift, die ons herinnerden aan de goede oude tijd. Er waren stegen bij waar heel de stadsdrukte stil viel en het een waarachtig genieten was van het oude bouwsel, een duif die omhoog schoot, de gevelstenen, de gladde uitgesleten keitjes van het leven door de jaren heen. Het regende oude voetstappen.

Na de drukte van al de enorme terrassen op de Neude trokken we naar de Slachtstraat waar we ons oude filmhuis wisten, een van de twee filmhuizen waar we regelmatig vertoefden. Daar filterde de zon het licht en wierpen de schoorstenen en de trapgevels lange uitgerekte schaduwen op het oude gesteente er tegenover. De deur stond uitnodigend open en er klonk een aangenaam muziekje. Aan de tafel achter de deur was een tafeltje vrij, waarbij lief de hele ruimte kon overzien en ik zicht had op het reilen en zeilen in het nauwe steegje. Met een bittergarnituur en een glaasje koele witte chardonnay storten we ons in de herinneringen. Ook was er, naar aanleiding van het verbazen over de diversiteit in de bevolkingslagen, een uitgebreid bedenken hoe je de traditionele christelijke feestdagen zou moeten vervangen door de belangrijke feestdagen uit andere culturen. Omdat we beide de problematiek van regels in school kenden, bleek het niet eenvoudig om een sluitende formule te verzinnen. Als het niet op je bestuurlijke bordje ligt is het een heerlijk thema om over te stoeien.

Na de uitgebreide borrel liepen we naar het Vredenburg waar in Tivoli de stadsmusical ‘Trijn’ van zus en consorten plaats zou vinden. In de wandelgangen kwamen we de rest van de familie tegen. De oudste broer en mijn lieve schoonzus, de beide zussen maar ook mijn geliefde tweelingnicht(we zijn op dezelfde dag geboren) en haar man en haar zusje met diens echtgenoot. Zomaar een reünie op niveau, want de beide nichten kenden lief ook nog uit het grijze verleden.

We moesten ieder zijns weegs, want we hadden allen verschillende plaatsen. Wat zaten we hoog in het begin. Beneden speelde zich de woelige strijd in geuren en kleuren af en wat fijn was, dat ik uit die talrijke vrouwen onmiddellijk mijn zus herkende, ook al was ze twee keer zo kogelrond als anders. Haar toneelliefde, een groot deel geërfd van vaderskant, stroomde vrijelijk en ik kon de beleving welhaast voelen. Indrukwekkend vond ik het lied van de dochter van Trijn, een waar de Me Too beweging van nu naadloos op aan kon sluiten en het lied van de duizend vrouwen was eveneens indringend en kwam binnen.

Een dag vol van wisselende emoties die we niet licht konden afsluiten. Het moest allemaal bezinken en op de juiste plek vallen. Maar genieten was het wel, een hele dag lang.