Zing de sterren van de hemel

Zoonlief had de hele ochtend gerommeld en bij het afzakken naar een etage lager ontdekte ik dat hij eindelijk het goede bed uit de schuur had gevist, die zijn grote broer daar anderhalf jaar geleden had achtergelaten. Dat werd tijd. Tot dan toe hadden ze op twee spiralen en de matras op de grond geslapen. Er waren consequenties aan verbonden, want nu moest de achterkant van ons prinses-op-de-erwt-bed weer afgebroken, dat bestond uit één la van het zojuist opgebouwde bed. Maar dan moest er een tussenschotje komen tussen de binten achter de verwarmingsketel en het bed. Zijn we ooit uitgepuzzeld. Hoe dan ook, met kinderen heb je nooit last van verveling. Dat woord is in geen woordenboek hier in huis te vinden.

We konden dan ook iets later naar de tuin dan gepland. Maar dat was geen punt. Rond half twaalf waren we er en hadden nog altijd ruim de tijd. Over de heg konden we dochterlief en haar gezin zien en ze beloofden nog even aan te wippen als alle noeste arbeid gedaan was. Voortvarend ging Lief aan de slag met het maaien en het vrij maken van het pad, terwijl ik weer in het achterste bed dook. Het leverkruid moest wijken, had ik besloten. Daar zou dadelijk dan wat ruimte zijn voor wat ander spul, zoals de vlinderstruik.

Gestaag doorgaan met af en toe een werkoverleg. De oude herkende in lief ineens de jongen die ooit, vijftig jaar geleden, aan de caravan had geklopt in Friesland, om bij mij te kunnen zijn. Hij had er nog een foto van, was de mededeling, waarna hij zich weer terug trok in de eigen perikelen.

Lijster en merel lieten zich geregeld zien. Overal waren plukjes mensen aan het tuinen. Met regen groeide het gras ‘Harder dan je hebben kan’ in variatie op een bekend lied van Blof. Er was overal genoeg te doen. Ook waren er meer moestuinen-minnende luitjes bijgekomen. Die hadden het druk met aanplant, schoffelen, opbinden en oogsten. Morgen moeten we gaan genieten van de arbeid van vandaag, was ons credo. De laatste tijd waren we alleen maar druk aan het werk geweest. Maandag is er weer een dag. Wat zondagsrust inbouwen kon geen kwaad, al was het alleen al om gedane arbeid te eren.

Dochterlief kwam langs met het gezin. Schoonzoon ging weer, die had een feest met zijn familie en de kleine filosoof en het zonnestraaltje wilden met mama gaan zwemmen in de poel achter het tuinencomplex. De vleugeltjes moesten al aan op de fiets als verkneukelende voorpret. Daar gingen ze op het ‘slagschip’ over het hobbeldebobbelpad. Tot ziens.

Om drie uur braken we op. Het snoeisel verdween in twee grote blauwe zakken om weer naar de stort gebracht te worden en lief zette ik af bij het winkelcentrum om boodschappen te doen terwijl ik spoorslags naar Utrecht afreisde om de Franse schoonzoon bij te staan met de oppasactie. Vijf kinderen van 0 tot 12 zijn geen sinecure als je alleen bent, vooral niet met twee roerige knulletjes van drie. Ik had beloofd tot de jongste telgen op bed lagen te blijven nu de moeder des huizes samen met zoonlief en zijn vrouw de bruiloft van Anouk aan het vieren waren. De dames waren in een prachtig gala gekleed.

De benjamin was allerliefst aan het tijgeren tussen het gekrakeel van de anderen door. Het lukte hem een keer om zich op te trekken aan de bank en daarna wilde hij het steeds opnieuw proberen. Met de krullebol speelde ik nog even zoet met de garage en de autootjes voor het slapen gaan. De auto’s moesten ook slapen, daarna was er ruimte voor eigen dromenland. Thuis viel de vermoeidheid over me heen als een verstikkende deken en terwijl de anderen het bloedheet hadden, bibberde ik onder een plaid de avond door. Vandaag is er stilte voor de storm om vanavond de grote stadsopera van zuslief te kunnen volgen zonder te vermoeid te zijn en daardoor in slaap te vallen. Zet hem op zus. Zing de sterren van de hemel.