De hele dag lang

Groot misbaar in de dakgoot. Veel gebonk, gekrijs, geflemel. Meerdere jonkies schatten we in. Kra en kras absoluut. De zon nodigt uit tot veel lawaai. We lezen nog wat. Lief zit nog steeds met zijn hoofd in de middeleeuwen bij Willem de Zwijger, Prins Zonderland en Margaretha van Parma. Hij leest het veel meer als een spannende geschiedkundige avonturenroman. Hij vertrouwt erop dat het waarheidsgetrouw is opgeschreven. De Zwijger komt er hier en daar bekaaid van af. Hij sjoemelt, sjachert en speelt dubbelspel alsof het niets is. Niet voor niets wordt het een Macchiavellist genoemd. Deze oprechte weergave is te bewonderen in de biografie van René van Stipriaan.

Ikzelf lees wat artikelen in de Groene van deze week. Een wonderlijke relaas van de handel en wandel van Curzio Malaparte, diplomaat, schrijver en journalist, waarbij ik van de ene verwondering in de andere val. Hoe kan een geest zo opgedeeld zijn in dergelijke van elkaar afwijkende ideeën. Alleen al de betekenis van zijn pseudoniem dat ‘Aan de slechte kant’ betekent.

Als tegenhang voor de zwaarte de luchtige artikelen in het magazine ‘Zin‘. Levenslust is het thema. We kijken naar een opname van Brigitte Kaandorp, dat aangeraden wordt als oppepper bij sommige dagen waarop alles tegenzit. Ze zingt uit volle overtuiging met ironisch genoegen het lied ‘Zwaar Leven’ en het werkt aanstekelijk. Natuurlijk schieten we in de lach als ze de draak steekt met het zware leven dat ze lijdt. Alleen al de uitdrukking op haar gezicht en het aangedikte stemmetje eronder.

In oppeppen zijn we tegenwoordig ervaringsdeskundigen geworden. We genieten zo van de liefde en het leven dat op ons pad is gekomen dat het geen enkele moeite kost, om vooral de kleine schoonheid te blijven zien en omarmen. Het heeft vanzelfsprekend invloed op de verhalen die ik lees en wordt er door gekleurd, buigt het om naar mijn eigen beleving.

De ‘Zin’ boort nieuwe inspiratiebronnen aan zoals de komst van de film over Roald Dahl: ‘To Olivia’ vanaf 16 juni in de bioscoop. Het staat genoteerd. Ongemerkt slibt de agenda vol. Maar met heel veel leuke gebeurtenissen. Wat etentjes en bezoekjes, een Utrechtse Musical waar zuslief in zingt en een laatste voorstelling als publieksbegeleider. Tussendoor zijn er de boeken, tijdschriften en de tuin. Vandaag belooft het zonnig te blijven, dus gaan we straks, brood en koffie mee, naar de tuin om de laatste takken te snoeien, te maaien, de vijver leeg te scheppen en nog steeds te ontgrassen hier en daar.

Gisteren appte dochterlief met de mededeling dat ze naar de Botanische tuin zou gaan. Er lag een onuitgesproken verlangen achter, waar mijn moederhart direct op appelleerde. ‘Ga maar’, zei lief met zijn hoofd nog in de middeleeuwen ‘En geniet’.

Al direct aan de ingang kwam een vertrouwde gestalte me tegemoet. Het was mijn lieve vriendin. Ooit waren we duocollega’s en altijd veel meer dan dat. Hoe was het mogelijk. Ze dronk er koffie met man en dochter en had mijn dochter al gespot bij de vlindertuin. Knuffelen en nog eens knuffelen. Het was alweer zo lang geleden. Hoe vertrouwd voelde dat. Wat hou ik toch van mensen in het algemeen en van haar in het bijzonder. We beloofden elkaar niets, want hoe gaat dat met ‘We zien elkaar gauw’. We zien wel.

Dochterlief kwam over het witte pad gelopen dat ik precies naar de andere kant was gaan volgen. Omkeren en hen tegemoet lopen, waarbij het terras uitnodigend bedelde om even bij te kletsen. Kleindochter, die vanaf nu het Zonnestraaltje heet, omdat ze zo heerlijk genieten kan van de wereld om haar heen en die overal een feest van maakt, hinkstapte daarna voor ons uit naar de Vlindertuin en bootste, hangend aan onze armen, de stappen van de Markies van Carabas met zijn zevenmijlslaarzen na.

Overweldigende schoonheid in de Vlindertuin met zijn prachtige wonderen der natuur betoverden tussen het opgewekte gebabbel door, spannend werd het in de tropische vogelkas, met het nagebootste oerwoud en de prachtige bloemen. Geen vogel gezien, alleen gehoord.

Twee uur kwaliteitstijd met dochter en de kleine Zonnestraal. Afscheid bij de fiets. Tot gauw. Kusjes en een brede lach. De zon bleef door het wolkendek heen prikken daarna, de hele dag lang.