Zoals het een moederkloek betaamt

Regendruppels op het dakraam. Na een eenvoudig beraad besluiten we de dagen om te draaien. Morgen verder in de tuin en vandaag rommelen in huis. Lezen, schrijven, kasten uitruimen of onder het bed duiken en daar heel het overtollige verleden op de gevoelige plaat zetten en daarna rigoureus wegdoen. Met leed hier en daar, want er zijn van die mooie herinneringen bij, maar je kan eenvoudigweg niet altijd alles bewaren. Het is een slim plan. Vandaag dus dat en de kringloop om alles af te voeren en de gemeentewerf, poel der overtolligheid, en daarna verdere stappen bedenken om de werkkamer in orde te krijgen.

Vanmorgen las ik in het filosofiemagazine op FB een populair stuk over Epictetus, de stoicijnse filosoof uit de eerste eeuw na Christus. Het leverde een boeiend gesprek op. We filosofeerden samen door over hoe wij dit zelf wilden interpreteren en doken erin om een en ander te doorgronden. Onverstoorbaar zijn was een van de gegevens bij het aanvaarden van de problemen op je pad. Of dat mogelijk was, was toch wel zeer afhankelijk van de de geaardheid van de persoon in de omstandigheden, leek ons. Hoe valt emotie uit te wissen als iets je regelrecht raakt, zoals rouw of euforie. Is onverstoorbaarheid niet gelijk aan flegmatiek. Beschouwt men dat dan niet als desinteresse. Waartoe leidt deze houding in allerlei situaties. Zo dringen de vragen zich op. Heerlijk om samen over te peinzen. Zo’n heerlijk begin van dat wat een rustig dagje wordt.

Gisteren is er hard gewerkt op de tuin. De regenton staat er nu aangesloten en wel. Het kan nog wat verbeterd worden maar vooralsnog vangt het de eerste regen als alles gaat zoals we hopen. We zijn benieuwd. Lief heeft gepuzzeld en gegoocheld met de stukken pijp die er al waren. Er moest een stuk van de vlier afgezaagd, wat geen ramp was, want er zijn er drie en ze verbreiden zich snel. Ondertussen besloot ik de grassen en de brandnetels in het achterste bed aan te pakken. Binnen de kortste keren was de kruiwagen vol. De maagdenpalm groeit als een tierelier, evenals de grote pollen phloxen, de hemelsleutel en de geranium, maar al het andere spul dat er vorig jaar is ingegaan is weer verdwenen. Ik vrees dat op een gegeven moment een combinatie van vaste planten en struiken het tij moet keren. Vooralsnog blijft het puinruimen. Onder de ongewenste begroeiing komt het tranend hart dapper omhoog evenals de witte roos en de Acer, die eindelijk daadwerkelijk begint aan te slaan.

De vogels kwinkeleren dat het een lieve lust is. Als we even uitpuffen en onder het genot van het meegebrachte water de vorderingen bespreken komt er een lijster langs met een wijd opengesperde snavel waar een onrijpe kers in prijkt. Aha, daarom zitten er zoveel vogels. Met drie kersenbomen in mijn tuin en die van de buuf is er lekkers voor iedereen.

Als ik de grote grasmaaier hoor ronken besef ik ineens dat ik niet meer heb gekeken naar de doorgankelijkheid van het pad langs de tuin. Ook hier is werk aan de winkel. Gezwind snoei ik de eerste overhangers, omdat ik toch al bezig was met het snoeien van de haag tussen onze tuin en die van de oude, om lucht te geven aan de planten eronder.

Binnen de kortste keren lagen er bergen takken op het gras. Waar laten we die nou weer. In zakken en meenemen, stelde ik voor. Lief vond dat zonde, maar ik verzekerde hem dat we het bij het tuinafval op de gemeentewerf zouden gooien, waar het weer gecomposteerd werd. Zo had alles een functie. Dan was het goed.

Moe maar voldaan verlieten we later dan anders het, inmiddels, verlaten complex. Meerkoet zat nog steeds te broeden op haar eieren. Die moeten nu op het punt staan om open te barsten. Onverstoorbaar, stoicijns dus, zoals het een moederkloek betaamt.