De moeite van het bekijken waard

Kwaliteitstijd met dochterlief en de kleine Dribbel, die inmiddels alweer een heel stuk groter is. De locatie is Rhijnauwen en het bos ligt er als een oase van groen bij, een verstild monument op de vroege ochtend. Ik rij door naar waar ik vermoed dat ze de auto hebben geparkeerd en zie ze al staan aan de ingang.

Dribbel doet zijn naam eer aan en dribbelt voor of achter ons uit. Op de toegangsweg moet hij nog even in de buurt blijven, maar in het bos zelf mag hij los en vindt onmiddellijk een tak, die hij als een soort wichelroede gebruikt en later als een bezweringstak voor de grote zwerfkeien langs het pad. Bij ieder kei houdt hij ernstig de tak een gezegend moment tegen het harde steen en rent dan weer naar de volgende om de handeling te herhalen. Hij kiest daarvoor alleen de groene, bemoste, stenen uit. De anderen kleuren blauw op, op zo’n manier dat het nauwelijks op foto is vast te leggen, maar een kleur die je dolgraag in een potje zou willen vangen.

Na een blokje was hij moe gedribbeld en togen we naar het kleine speeltuintje waar, helaas pindakaas, alleen de glijbaan en de wip nog begaanbaar waren. Er stonden plasjes in de wipkip en op het schommelbed. Geen glijbaan had geheimen voor de kleine durfal. Met het grootste gemak beklom hij de trappen en roetsjte van de glijbaan af. Dochter en ik bespraken alle lopende zaken en wisselden ideeën uit over de op hand zijnde verjaardagen en de komende vakanties.

Over een ding waren we het eens. In deze maanden vloog de tijd harder dan ooit voorbij en waren de dagen gatenloos gevuld met allerhande ontwikkelingen, ondertussen bijna moetdingen, omdat school dat eiste, of het werk, of de clubs van de kinderen. Afspraken vielen er nauwelijks meer te maken of het moest puur en spontaan zijn, zoals deze ontmoeting, die met één belletje afgelopen zondag tot stand kwam.

In het aangrenzende pannenkoekenrestaurant besloten we te gaan theeën en Dribbel mocht, aan de hand van de plaatjes, zelf uitkiezen wat hij als extraatje bij de biologische appelsap wilde. Het werd een enorme muffin met bosbessen in haar binnenste, die met een brede glimlach en met smaak verorberd werd. Het grint op de grond werd het terrein van vermaak en af en toe nog even de glijbaan, waar hij zo naar toe kon lopen, maar pas nadat alles op was. Wat heerlijk om zo even samen te zijn en te kunnen delen.

Om de tijd te overbruggen naar de afspraak met de fysio bezocht ik drie kringlopen. Bij de eerste in het stadje aan de andere kant van de Lek hadden we afgelopen keer een voetenbankje gezien, die dienst kon doen als opstap bij de boekenkast. Dat was heel wat beter dan de sanitaire verhoging die ik nu gebruikte. Het was opnieuw overtrokken met gerecyclede stof door het handwerkteam en zag er vrolijk en een beetje hippy-wise uit. Verder was ik wel een beetje klaar met kringlopen merkte ik. Door het ontspullen thuis leek alles overbodig. Eerst het huis leger maken en dan zien we wel weer.

Bij de fysio was het heerlijk bikkelen. Door de variatie in de oefeningen dacht ik geen moment aan de tijd en was het half uur voorbij eer ik er erg in had. Bovendien was het contact jolig van aard maar ook met een hele serieuze ondertoon en kreeg ik steevast goede oefeningen mee voor thuis. Als ik de keuze had gehad dan nam ik deze stagiair als vaste therapeut.

Alleen Pluis was thuis. Voor de maaltijd koos ik pasta in een bechamelsaus uit de oven en daarna was ik compleet gesloopt. De beide mannen, lief en zoonlief, aten met smaak en verve alles schoon op en ik dook in het boek van Pieter Waterdrinker tot aan het programma van Roosen&Borst, dat twee mensen met beginnende en gevorderde Alzheimer te berde bracht en de reactie van de omgeving liet zien. Het wierp vragen op die ik eerst moet overdenken. In alle opzichten is het de moeite van het bekijken waard.