Nog even geduld

Afscheid van Terschelling, maar niet eerst zonder een goed ontbijt. Bij Pura Vida vonden we een veganistische variant op het doorsnee Hollandse ontbijt. Een veelvoud aan granenpannenkoekjes met vruchten, sappen, mueslivarianten en thee en koffie gemaakt met alles, wat denkbaar is uit het leven om ons heen. Puur natuur.

Een goed begin is het halve werk. Om zeven uur was ik gisteren al aan het douchen. Heerlijk om je bijtijds klaar te kunnen maken voor de reis. We keken terug op een gouden weekend in een warme beleving van het samenzijn en hadden daarnaast het gevoel, alles eruit gehaald te hebben wat er inzat. Een veelvoud aan schoonheid van de natuur, het uitwaaien aan zee, het delen van al die prachtige indrukken en een inhoudelijke diepgang in de gesprekken.

De reis verliep voorspoedig. Aan de Afsluitdijk werd gesleuteld, dus was er een kleine opstopping bij de brug die openging om wat zeiljachten door te laten, maar verder was het rustig op de weg en te warm in de auto. Dochterlief moest naar Amsterdam Noord gebracht worden, want die zou de Thalys nemen naar Parijs, waar haar Franse schoonfamilie zich al hadden ontfermd over haar kinderen en hun zoon, haar man. Zo zit je ‘s morgens op Terschelling en ben je des avonds weer in Parijs. Reizen is een stuk sneller geworden dan onze boemels van de NBBS.

We hoefden niet heel Amsterdam door, dat scheelde. Prompt miste ik wel de afslag naar Utrecht, maar via de slinkse en mij welbekende wegen kwamen we bij het huis van dochter twee aan. Een sanitaire stop voor mij en een liefdevolle ontvangst voor haar door man en klemmende armpjes van de kinderen. Prompt stond ik op de terugweg in een file, maar daarna kon ik eindelijk mijn lief in de armen sluiten.

Het welkomstcomité bestond uit zoonlief die de bagage naar boven sjouwde, lief die me de trap op leidde, een dikke Dollie op het balkon in de voederbak, kauw er vlak achter, een turkse tortel in de boom van de benedenbuurvrouw en een tak verder zelfs de halsbandparkiet, nog steeds solo, zonder de gebruikelijke zwerm vrienden. Pluis vertikte het om me kopjes te komen geven. Ze was vast hoogst beledigd over het gemis van mijn gezelschap.

Daarna waren er de verhalen over en weer en een kleine fotopresentatie, maar niet te veel en te lang. In eten had ik geen zin, met het late lunchbroodje aan het eind van de middag. Teveel inspanning geleverd en nu alleen maar een beetje leunen tegen brede, lieve en warme schouders. Dat volstond. Voeding voor de ziel was op dit moment belangrijker.

Vandaag belooft het tuinweer te worden en ik realiseerde me nog net op tijd dat er ook een afspraak voor de fysio stond. Eerst dus de fysio en dan de tuin. De batterij voor de grasmaaier niet vergeten, want ik vrees dat er veel aan achterstallig onderhoud is weg te werken te beginnen met het doorgeschoten gras. Koek en zopie mee voor in de vroege avond, dan kunnen we een slag maken. Lief heeft wel weer behoefte aan wat groen onder de handen. We nemen wat verpieterde plantjes van het balkon mee. Misschien kunnen we ook wat klein grut kopen bij het tuincentrum.

De batterij van het apparaat is op, waarschuwt het mij. Mijn batterij nog lang niet. Het leven neemt weer een nieuwe wending. We gaan door met kwaliteit van leven. Het invullen van de kwantiteit gaat vanzelf. Daar hoeven we ons niet druk om te maken. Verspilde energie die we beter voor het verhogen van de kwaliteit kunnen gebruiken. Kauw in de dakgoot is het met me eens en klokt een tevreden geluid. Top. Lieve tuin we komen er aan, nog even geduld.