Een mooie samenzijn op rij.

We zouden na een vers ontbijt eerst gaan winkelen gisteren. Op dit prachtige eiland zijn er een beperkt aantal winkeltjes, die op het vasteland nauwelijks te vinden zijn, met over het algemeen vrij duurzame kleding met een bijbehorende prijs voor dat bewustzijn. Maar wat zijn het mooie materialen en kleuren, alles met zorg uitgestald en opgehangen.

Ondanks dat het zaterdag was en vakantie bleef het redelijk rustig in de winkels zelf. Buiten was er een aangename reuring en de terrasjes zaten vol, want er was zon. Tussen dé bedrijven door zocht ik steevast een stoel op om de bedrijvigheid van de dametjes te observeren en om te zien waar de belangstelling naar uitging. In beider gevallen een spijkerbroek en een van hen een zwart lief bloesje. Ikzelf zag de verleidelijke paarlemoeren schelpenmobiel in lichtgroen, wat zo verleidelijk was als lentegroen en dacht hem op de veranda in Hongarije. We maakten grapjes, het stel achter de kassa en ik, en dat gaf een gemoedelijke sfeer, ondanks het feit dat we overduidelijk toeristen waren. Nu was dit wel zo’n ouderwetse souvenirwinkel met alle gekke snuisterijen van het eiland, tegeltjes met wijze spreuken en de vreemdste hebbedingetjes. Ze moesten het hebben van toeristen.

Op het terras bij de biologische winkel aten we lekkere wortel/noten, bananencake, sinaasappel/ cheesecake en dronken koffie. Het gesprek ging over acceptatie van jezelf. Daar kwam ik niet helemaal uit. Het leek mij dat er veel mensen zijn nu, die zichzelf makkelijker dorsten te exposeren, meer dan ik ooit in mijn hele leven had gedaan. Altijd heb ik iets van gene gevoeld en er zit daar een berg aan frustratie achter. Nu met lief ebt dat in sneltreinvaart weg, al zullen er bepaalde dingen altijd blijven. Dochterlief had over die vanzelfsprekendheid haar twijfels. Heel veel mensen zijn onzeker van zichzelf. Zo wisselden we die gedachten uit en het leverde emotie op. Thuis moesten we even bijkomen. Daarna konden we door. Het is fijn, dat daar tijd en ruimte voor is en geeft naast het gewone samenzijn ook weer diepgang, want automatisch denk je er over door.

Ik paste een wijde broek met een prachtige print, maar hij was veel te wijd voor dagelijks gebruik. Laten hangen dus en verder alleen maar kijken en opslaan in het geheugen. Praktisch denken blijft zaak, want aan dingen die alleen maar in de kast hangen heb je niet zoveel. Thuis heb ik zo’n drie stuks, die nooit verder zijn gekomen dan het thema bruiloft.

We hadden al het uit eten gaan voor deze dag gereserveerd en boekten een plaatsje in het strandpaviljoen waar we de dag ervoor een aperatief hadden genomen. Het bleek een beste keus. We moesten er een heerlijk stuk voor fietsen over de duinweg door de prachtige brede duinenrij die Terschelling rijk was en vonden er een kaart met zowel vlees en vis als veganistische en vegetarische gerechten en daarbij ruim uitzicht op zee. Na een heerlijke Melanzane, een gestoofd auberginepotje, voor mij, zeewolf en udongnoedels voor de meiden, koffie toe, waar een klein cakeje bij zat, precies genoeg als toetje, konden we van de ondergaande zon boven zee gaan genieten. Hoe komt een mens aan die mazzel.

We wilden niet in het donker fietsen, dus voortijdig gingen we terug, maar dat leverde zo mogelijk nog mooiere plaatjes op met de oranje zonnegloed in de vennetjes, die verscholen lagen in de duinpannen om ons heen en de ondergaande zon door het dennenbos was ook niet te versmaden. Moe kwamen we thuis met de voldoening van opnieuw een mooi samenzijn op rij.