Moe maar voldaan

Afscheid van Lief, voor het eerst weer eens een dag of vier zonder elkaar zal een bijzondere ervaring zijn. Daar stond tegenover dat er een cadeautje uit te pakken viel van in gezelschap mogen toeven met mijn lieve meiden. Ze stonden alle twee al te popelen. Bagage hapte de kleine blauwe in een adem weg, ben je mal, niet bang voor extra vulling.

De route naar de haven in Harlingen verliep over een afsluitdijk waar hard aan gesleuteld werd. De weg net zo smal als de wegwerkzaamheden van een paar dagen daar voor in Duitsland. Maar ach, daar draaien we de hand ook niet meer voor om. We kwamen bijtijds in Harlingen aan en hadden ruim de tijd om nog een panini met kaas weg te happen. Wel haalde ik het vest uit de koffer te voorschijn en een dikke das, want de wind was hier in het noorden aardig straf.

Ondertussen kletsten we alle jaren met kinderen bij, haalden herinneringen op aan vroeger en wisselden de laatste nieuwtjes uit over het samenleven met onze lieve achterban. Twee uur duurde de oversteek en toen waren we op een winderig en koud Terschelling, waar niets me meer herinnerde aan de komst met de lieve vader van de kinderen waarmee ik hier op het eiland trouwde. Hoogzwanger en snel, zonder familie en met getuigen van het raadhuis. Dat was inmiddels alweer tweeënveertig jaar geleden. Mooie herinneringen waar nu tijd genoeg voor was om ze in volle glorie te delen met de lieve dochters.

Met het boodschappen doen is het hele dorp, of zijn vooral de nieuwbakken tijdelijke bewoners, op hetzelfde idee gekomen. Bíj de fietsverhuur was het al niet veel beter. Het hele dorp West Terschelling overspoelt bij de aankomst van de boot. Dat zou toch wel wennen zijn als je hier als eilandbewoner zo’n uitwaaierende vakantiemenigte van elke boot ziet komen. Maar ze zijn er waarschijnlijk al aan gewend.

Het huis dat we gehuurd hebben, is fantastisch. Het is de school voor de zeevaart en we zitten in een soort verbouwde loods, waar met veel sfeer en heel veel liefde een mooie plek is gemaakt in een mix van modern, antiek en industrieel. Het ziet er smaakvol uit. Alles is aanwezig in dit pandje om drie mensen een heerlijk onderkomen te schenken.

Met de gekochte spulletjes flansden we een maaltijd van soep met salade Caprese en hapjes in elkaar. Glaasje wijn erbij en verzorgd was de inwendige mens. Om de pot te verteren, besloten we vast een eerste fietstocht te maken. De schapen graasden in een losse stelling over de hele dijk lang en de lammetjes namen voortdurend hun kans waar om weg te huppelen van hun moeders, die onverstoorbaar door graasden en niet op of om keken naar het dartelende grut. De zee strekte zich uit in een aantal grijstinten in een vloeiende beweging met het hemelzwerk. Onderweg zag ik de eerste kievit sinds jaren en prachtige zwartwitte kuifeenden, een scholekster en natuurlijk de gebruikelijke ijverige kwikstaarten. Bij Midlum zochten we snel de beschutting van het bos op langs de duinen. Dat was een verademing na de schrale wind. Met rode wangen kwamen we weer thuis. Moe maar voldaan.