Op naar een nieuwe beleving

De dag begint stralend met een heerlijk zonnetje. Het is zeven uur en ik schrijf beneden met uitzicht op de vogels, die door zoonlief nog altijd ruim gevoederd worden, en op het groene struweel van de pruimenboom van de beneden buurvrouw. Het huis slaapt nog, zelfs Pluis is alweer vertrokken na eerst naarstig om eten te hebben gebedeld. Ze eet de laatste tijd de oren van ons hoofd. Toch eens even laten checken of daar niet iets anders achter zit.

Het koffertje is gepakt en de rugzak. Straks tank ik de kleine blauwe nog een keer vol en dan haal ik de lieve dochters op en rijden we naar Harlingen. Zo’n zin in om even helemaal bij te kletsen. Vier dagen is lekker lang.

Lief slaapt nog. Ik ben vreselijk als ik aan het inpakken ben. Het gedub wat nou wel of niet in de koffer moet. Dat alleen uitvogelen is het fijnst. Het belooft een paar koudere dagen te worden, dus kien uitzoeken. Wat dunne truien en een vest, een hele dikke trui voor de ecosafari in de vroege ochtend, gympen en de zwarte kloffies. Die laatste gaan aan. Het is bijna een routine geworden.

Koningsdag heb ik gisteren links laten liggen. Het zag er allemaal vrolijk en vooral ook druk uit. Na dagen in een serene rust te hebben vertoefd is er niet heel erg de behoefte aan gedruis. In de familieapp kwamen oranje boa’s en wangetjes met vlaggen versierd langs. Buit werd ook gedeeld. Zo vierde ik het langs de zijlijn mee.

Het is weer anders om hier te zijn, een wereld van verschil. Waar je in Verweggistan zelden iemand door de straat ziet wandelen, is het hier een komen en gaan. Daar staat de klok toch veel meer stil en de dag verglijdt in alle rust. Hier proef je de hectiek op straat. De mensen kuieren of wandelen niet, maar ze haasten zich of spoeden voort, inherent aan een stads leven.

Na de lange reis was er niet veel puf tot initiatieven meer over, maar wel had ik veel zin in een Harira, de Marokkaanse soep naar eigen aan-en invulling gemaakt. Turks brood erbij, afgebakken in de oven en klaar. De versnelde vegetarische versie moest het worden en ik had bedacht om een grote pan vol te maken met extra veel kikkererwten en linzen en voor de vulling ook nog wat aardappelschijfjes, zodat de mannen er nog twee dagen op konden teren. Maar ik had buiten de waard gerekend. Ze aten met zoveel smaak dat er nog net een bodempje overbleef. Dan laat ik het aan hen om de dagen met maaltijden te vullen.

De ecosafari zal vast boeiend zijn. In alle vroegte op en reeën en roofvogels spotten met verrekijkers en fototoestellen. eerst dacht ik het grote fototoestel thuis te laten, maar nu lijkt het me toch beter om maar extra te sjouwen, het is wellicht de moeite waard. De zonsopgang is ook spectaculair, belooft de site. Nu maar duimen dat het mooi helder blijft.

Inmiddels is Lief wakker en zoonlief naar het werk. De vogels zijn druk in de weer op het balkon en Pluis mekkert haar ongenoegen bij elkaar omdat ze er niet bij kan. Er staat een aardig windje. Dat wordt een winterjas voor vandaag op de boot. Hup, in de benen. Op naar een nieuwe beleving.