On y va

Het is zeven uur in de ochtend en we zijn al op sinds half zes op. Kalmpjes aan werken we het gebruikelijke pakprogramma af. De formule is eenvoudig. Alles wat door de handen gaat, erna inpakken. We zijn n iet heel erg van de lijstjes. Het werkt als een trein. Zo ben je er verzekerd van dat alles ook daadwerkelijk in de tas zit. Mijn lieve oude zwarte tas heeft al heel wat reizen en reisjes meegemaakt.

Voor de vriend van Lief ligt er wel een lijstje klaar met de klussen die hij in eigen tijd en eigen uur kan verwerken. Een van de dingen is een nieuw aanrecht in de keuken. Hij vindt het heerlijk om de Hoffstede mooier te maken en voelt zich op alle manieren erbij betrokken. Ook let hij erop dat de sceptic tank op tijd geleegd wordt en de kuka, de vuilnisbak, op woensdag voor de deur staat. Heerlijk, zo’n getrouwe vriend.

Gisteren was het een kalm dagje met de rust en de ruimte om te genieten van de lentekriebels van groen, vogels en de kleine salamanders in de stenen van de oude stallen. Ooit het onderkomen van de geiten en de varkens van de herenboer, nu een rustiek schuurtje in authentieke staat. Vanuit de veranda kijk je op de ruif waar ooit de paardenstallen hebben gezeten. Die zijn er gesloopt om meer zicht te hebben op het land.

Het was heerlijk voor de kleine boeddha achter de rozemarijnstruik, de paarse dovenetel, de paardebloemen. We zaten in de luie kampeerstoelen en lief dommelde weg in dat vreedzame geluk. Ik tekende boeddha na op de Ipad, maar die werd veel te heet in de zon. Dus nog eens dunnetjes over in het schetsboekje terwijl het in de verte angstaanjagend begon te rommelen. Een inktzwarte lucht beloofde een fiks onweer. Voor de zekerheid trokken we ons toch maar terug op het terras. De bui dreef echter af, een andere richting op. Dat gebeurde vaker vertelde lief, dan leek het erop of het elk moment los kon barsten en ineens scheen de zon plotseling weer volop.

Nu we voor het terras in de zon zaten was er ruimte genoeg om de twee kleine salamanders, die vanuit het kruidentuintje naar het oude muurtje schoten en verdwenen tussen de klimop of de spleten van de oude stenen te bekijken en fotograferen. Over het wasrekje hing mijn wollen-truien-was te drogen, zodat ik bij thuiskomst een tas met schone was had. Wel zo handig omdat ik donderdag met de twee dochters een lang weekend ging vieren. Dochterlief vond het een en ander strak gepland. Dat was het ook, maar ik had me eigenlijk, sttt niet verder vertellen, in de datum vergist. Bijna hadden we dan ook een hotel voor de zondag gereserveerd en zo kwam ik achter de vergissing omdat de datum niet strookte met de dag.

Daarna mochten we deze heerlijke weken afsluiten met een zondags wijntje. In gedachte neem ik afscheid van deze prachtige plek, maar zonder weemoed, in de wetenschap over enkele maanden er weer te zijn en de tuin te mogen aanschouwen in haar zomerkleed. Nu gaan we in de benen en de bagage plek geven in de kleine blauwe prins. Die staat van ongeduld te glimmen achter het hek. Hij heeft er weer zin in en wij ook. On y va.