Met die belofte krijgt de droom gestalte

Tweede paasdag was in de regel voorbestemd voor een paasbrunch met de familie. Iets om erin te houden. Nu waren het de enige vrije dagen in de agenda, die we hadden om naar Verweggistan af te reizen. Soms moet je de dingen nemen zoals ze komen.

Gisteren kwam goede vriend van lief om de nog verdere verbeteringen aan het huis te bespreken. Om wat lekkers in huis te halen togen we op weg naar de Tesco, een winkelketen hier, een soort Super Marche, waar naast levensmiddelen allerlei spullen te koop zijn, zoals kleding en kinderspeelgoed, servies en meer van die dingen. Eigenlijk doorgaans dat, wat je net niet nodig had. Helaas, alles was potdicht. Zelfs de kleine Penny, die eruit zag alsof ze een extra centje had kunnen gebruiken. Het weer was wat guur met een straf windje. De kleine blauwe zoefde er vrolijk doorheen, blij eindelijk weer van stal te zijn gehaald. Eigenaardige bijkomstigheid hier is het plotselinge omslaan van het weer. Ineens kan er een forse wind opsteken en dan is het wel tien graden kouder.

Gisteren, met de zon al in de voorkamer, Lief schrijvend achter zijn laptop, Strauss op de achtergrond(waarom Strauss?), nodigde alles uit tot een wals. Voorzichtig want knapknieën en zwabberbenen, maar zowaar, een 1-2-3 haalden we er nog wel uit. Wat was dat lang geleden. Snel ging het niet, het waren niet de uitgelaten walsen die je met mijn moeder of met oma kon inzetten, maar jeugd liet het zich welgevallen, het lijf deed vrolijk mee.

In de ochtend hadden we met veel zwoegen de schilderezel in elkaar gezet. Het had wat voeten in de aarde, maar dan heb je uiteindelijk ook wat. Daar was een echte werkplek ontstaan in de bibliotheek en onder de zwierige klanken duurde het oppakken van de penselen niet lang meer. Tja en wie kan je dan niet beter schilderen dan het geliefde voorbeeld dat daar aan het bureau zat. Nog eerst even met foto’s, om de onwennigheid van me af te schudden, maar straks als levend model. Het lukte wonderwel. Oker op de achtergrond en de opzet met omber.

Elke gelaatstrek was me vertrouwd en ook heel kenmerkend, het brede gelaat, de Indische invloeden, de neus. Ze vloeiden als vanzelf uit mijn kattentong, die voor de grove opzet voldoende was. De wat oudere olieverf was meegekomen, maar nu wist ik dat ik nog een keer een betere selectie had moeten maken. Van de ene tint was er teveel en van het andere te weinig, maar met een beperkt palet kan je nog heel goed uit de voeten.

Duif koert zijn hart uit, ik hoor geen antwoord. De nacht trekt langzaam weg. Het is wat grijzig. Meestal klaart het op tegen de middag. Donderdag en vrijdag beloven buitenschrijfdagen te worden in het vroege ochtenduur. Daar kijk ik naar uit, dat heerlijke ontwaken van de natuur. Als je er middenin zit is de beleving heel anders dan achter het raam.

Hoe ik het ook probeer, er komt nog niets van lezen. Voornamelijk ook omdat we in de avond het liefst aan het schemeren zijn, met een kaarsje en een wijntje en luisteren naar de welluidende muziek van Paul Simon, de Eagles, of een gave mix door Spotify in elkaar geknutseld met mijn voorkeur. We hebben zoveel te delen met elkaar, heel veel gespreksstof maar ook de stilte en het luisteren. Daarnaast zoeken we de parallellen in het leven los van elkaar op en stuiten op de nodige overeenkomsten. Vooral ook in het minder makkelijke segment. ‘Ieder huisje draagt zijn kruisje’ is absoluut op beiden van toepassing. Het is wonderlijk dat alles zo gelopen is. Nog steeds blijft het een droom, die uit is gekomen, dit heerlijke samenzijn. In een volgend leven weten we dat we onvoorwaardelijk voor elkaar zullen kiezen, beloven we elkaar. Waarschijnlijk onbewust, maar net zo overtuigend. Met die belofte krijgt de droom gestalte.