Mijmeren.

Het is zes uur, buiten wordt het langzaam licht. Ik zit op een van de lievelingsplekjes in het huis voor het keukenraam. Uitzicht op de oude druif en de fluweelbomen. Buiten is het te koud, maar in de loop van de week belooft het zonnig en warmer te worden. Het geeft niets. Met welk weer ook, het is hier altijd genieten.De merel vliegt aan. En ik hoop op een ochtendzang. ‘Blackbird singing in the death of night’.In de verte over de tuinen van de buren heen kleurt de lucht voorzichtig zalmroze.

Eergisteren hebben we op de kleine ipad de documentaire liefsteling gekeken. Een indrukwekkend verslag over de liefde tussen twee oude vrouwen, waarbij de een langzaam maar zeker de gaten in haar geheugen ziet vallen. We zijn er allemaal getuige van hoe de mist haar brein beneveld en hoe de ander stikt in een mengeling van liefde en wanhoop. Ze is vastberaden om haar geliefde niet naar een tehuis te brengen, maar het vergt een krachtsinspanning om alle blinde vlekken op te vangen. Het is de kracht van de liefde waarop ze samen drijven. Het leven op een tedere manier in kaart gebracht.

Liefde, wat weten wij van de liefde. Het wonderlijke is dat ik het idee heb, nu pas te begrijpen wat het inhoudt. In alles overstijgt het. Het gaat ver buiten de grenzen van regels en normen, van het betamelijke, de gewoonte. In elke vezel van de ander de schoonheid zien, je verbonden weten tot in het diepst van de ziel. In de donkere nacht met de silhouetten vaag in de kamer, luister ik naar de ademhaling, zo vertrouwd, zo rustgevend en weet me veilig en geborgen in die grote armen, diep weggedoken. Ik wil blijven liggen en tegelijkertijd dringt de gedachte zich op om te gaan schrijven, de woorden willen vorm geven aan dat wat het hart beroert.

Bij de eerste koffie daar, voor het raam, werkt de natuur mee. De buizerd cirkelt boven het huis en scharrelt zijn kostje bij elkaar. Gisteren zijn we samen naar de Datsja achter op het land gaan kijken, waar de grote schuur achter zit en zagen de nieuwe mogelijkheden. Een betere tafel voor deze waar ik nu aan schrijf. Prachtige kleden over attributen die het waard zijn om voorzichtig gewassen te worden en nieuw leven in te blazen. De mogelijkheden om deze mooie ruimte om te bouwen tot atelier. Het wachten is op het aflakken van de vloer.

Buiten in het weelderige lentegroen tooit het land zich in bloeiende wikke, orchis, paardenbloemen, madelieven, grote maagdenpalm, muurbloem, grote struiken rozemarijn en salie, de tijm doet haar best er bij te blijven horen. De kruiden staan in een klein perk om de waterdragende vrouw heen. Ze is al oud en een tikkeltje verweerd, al roemt haar houding de jeugdige schoonheid. De lange grassen om haar heen lichten bijna op en zorgen voor een ideale omlijsting.

Binnen worstelde ik met de meegebrachte schildersezel. Ik was vergeten hoe hij uit te vouwen is. Het heeft dezelfde moeilijkheidsgraad als een muziekstandaard, die men steevast verkeerd om probeert te vouwen. Ik kom een eind. De drie poten staan, maar daar stopt voor mij ten enenmale de logica. Voor de barst in de grote spiegel van de keuken speuren we internet af naar de Japanse Kintsugi-techniek, de ideale oplossing met goudverf en lijm.

Als we ‘s avonds in de rieten stoelen voor het raam in de eerste kamer zitten en de ondergaande zon langzaam maar zeker zien verdwijnen, staat de muziek op mijn spotify en zorgt ervoor dat onze kist met het verleden opengaat. We zitten en praten oeverloos door, tot de slaap overmant en achter mijn oogleden kruipt. Lief blijft nog even mijmeren.