Missie op de rol

Half zeven en ik zit op de houten bank achter de grote tafel op het terras. De zon is net boven de kim verschenen en zet alle bomen in een gefilterde zonnegloed. De ochtendstond heeft goud in de mond. Van hieruit kan ik het fluitenkruid omhoog kijken zo hard groeit het op dit moment. De eerste bus rijdt al door de dorpsstraat. Buiten het ruisen van de langsrijdende auto’s, ze zijn er vroeg bij op deze paaszaterdag, is er de rust van het platteland. Blaffende honden in de verte, gekoer van elkaar bevragende duiven en de kippies van de buren hebben vast hun eerste paaseitjes al gelegd. In de grote dennenboom aan de zijkant zitten de tortels nog wat na te soezen op een tak. Het vrouwtje bekijkt de doezelende houding van haar eega. Gisteren waren ze in grote onrust achter elkaar aan aan het vliegen. Misschien hebben ze eindelijk de juiste plek voor een nest gevonden. Ik hoor de buurvrouw hoesten. Ze geeft de kippen eten en die begroeten haar met een zacht tevreden kirren.

Het huis. Eenmaal de deur door was ik compleet van mijn sokken. Wat een prachtig oud maar fit huis was dit. De statige entree met glas-in-loodramen boven de oude deur, de spiegelende granieten vloer, de grote geraniums op een oud tafeltje, direct om de hoek van de deur, statige kasten en sitetables, de flinke yuca’s in hun grote stenen potten aan het eind van de gang. Alles ademde zorg en liefde voor de historie van dit oude huis.

Een Habsburgse herenboer, vertelde Lief, was vroeger de eigenaar geweest en toen ze het aantroffen en besloten tot koop over te gaan, was het echt in verval. Maar het huis had potentie met de nodige vernieuwingen en aanpassingen, terwijl toch zoveel mogelijk de details bewaard zouden blijven. Op dit ogenblik zijn een aantal plekken authentiek, maar de belangrijkste vernieuwingen gedaan. Het sanitair is vernieuwd, badkamer zowel als toilet, de ramen en vooral de kozijnen waren vervangen zonder de bijzonderheid van de uitstraling van het huis aan te tasten, de keuken was nog in oude staat.

Dat werd het eerste project. De koelkast uitpoetsen, die overhaast was achtergelaten, de enorme tafel hoorde niet hier in de betrekkelijk kleine ruimte maar op het grote terras bij de lange bank die er was. Het was een kwestie van ingevingen volgen en vooral die van het hart. Waar stond wat op z’n best. binnen een twee uur werk hadden we het terras en de keuken naar eigen hand gezet en een knus hoekje gemaakt met uitzicht op de pergola met de oude wijnranken. Nu nog in knop en straks een weelderige parasol voor een intiem zitje.

Tevreden bekeken we het eindresultaat. Er was weer heerlijk veel ruimte in het midden en bij het raam was die eerder beschreven ontbijtplek met een tafel uit de voorkamer, waar er twee op een rij hadden gestaan naast een oude Zwarte Habsburger vleugel op twee poten met een stut van blank hout aan de voorzijde. Daar viel ook vast een mouw aan te passen.

De statig hoge plafonds met hun originele rozetten gaven de kamers een grandeur die niet zou misstaan in menig herenhuis. Ze zijn nog wat leeg, de meubels zijn in haast, na aanpak van de ramen, door de noeste arbeiders ergens neer gezet. Het zal schikken en herschikken worden, maar dat alles met liefde zoals het leven hier deze dagen betaamt. Vandaag nemen we ook een kijkje op de zolder. Voor mij een ruimte vol geheimen, die ontrafelt mogen worden. Lief is er al lang niet geweest en is vergeten wat er staat. Er schijnt een zolderkamer te zijn, maar het achterdeel van de zolder is nog in originele staat en in de geest van de Habsburgers. Wie weet wat er te ontdekken valt. Missie op de rol.