Een gelukkig mens

Na een kalm ochtendje en een voorstelling in het vooruitzicht, toog ik met de kleine blauwe naar Zeist. Met een respectabel aantal kinderen in de planning en niet wetende hoe de entourage zou zijn, was ik er een uur vroeger dan de voostelling aan zou vangen vertraging kenmerkte de dag, want de acteurs waren nog druk bezig met het opbouwen van het decor. Er moesten vernuftige snufjes in, die vooral om precisie vroegen. Oei het pand had maar liefst drie ingangen waarlangs de scholen konden binnenkomen. Met deze hoeveelheid een onoverzichtelijk geheel. Het optreden was in de grote zaal, die straks helemaal vol zou zitten. Ik was in mijn eentje met een joviale barman, die zei zijn kant wel in de gaten te houden.

Een van de dingen die me altijd blijft verbazen, is het feit dat de leerkracht vaak het allerlaatst binnenkomt. Ik weet hoe dat komt. Op school valt er vlak voor het weggaan veel te organiseren. Maar schakel dan toch een verantwoordelijk ouder in, die daar de leiding in kan nemen. Op een vreemde plek, zonder de vertrouwde autoriteit met heel veel kinderen van andere scholen, gaat het al gauw mis. Het waaierde in alle reten en kieren van de foyer uit..ze plukten aan de kartonnen bekers voor de popcorn, stoven de trappen op naar de eerste zaal en niemand van school die hen corrigeerde.

Een school was te laat. Dat betekende lang wachten en dus lieten we de groepen die er waren alvast naar binnengaan. Een zaal vol rumoer was het resultaat. Het werd hard werken voor de acteurs om de aandacht gevangen te houden. Het was een spektakelstuk met grapjes, slapstick, schiete, zang en dans, en de kinderen leefden uitbundig mee. Vandaag krijg ik gelukkig hulp van de regieassistente en zullen we samen toch eerst de regels vastleggen, zodat iedereen weer even weet hoe iets boeiender kan blijven.

De tweede voorstelling is inmiddels geweest. Gewapend met taart voor de acteurs van de organisatie, een extra hart onder de riem, en met veel betere afspraken over het leiden van de organisatie als de scholen binnen kwamen konden we met vijf man en vrouw de boel beter stroomlijnen. Meer kinderen en toch minder herrie en heen en weer geloop. Nog een voorstelling te gaan.

Gisteren is het hotel op de heenreis geboekt. Dat wilde ik doen, maar zoonlief zei me te wachten omdat hij korting kon krijgen. Hij regelde de overnachting en gaf hem gelijk aan ons cadeau.Hoe lief is dat. Dat slaapt extra lekker natuurlijk. Lief blij, want nu wist hij zeker dat ik niet door zou rijden, zoals ik vroeger altijd placht te doen.

In de rustige foyer is er een uurtje gelegenheid om verder te schrijven. Op die manier kan ik en het laatste kinderboek verwerken en de blog afschrijven. Buiten schijnt het zonnetje uitbundig, maar hierbinnen is het bijna fris. Wat ben ik blij met mijn colletje, die ik vanmorgen uitgekozen had. Als ik ook nog een kopje thee los kan peuteren, zit hier een gelukkig mens.