Vrank en vrij

De kauwtjes zijn drastisch bezig om een paradijsje van hun dakgoot-onderkomen te maken. De grote takken, twee keer de maat van henzelf, zijn met veel lawaai geschikt en herschikt en nu komen ze met snavels vol gras en aarde aangevlogen. De geluiden die ze maken zijn op vermoeden in te schalen. Het lijkt alsof de kiem is gelegd voor een ei, maar zeker weten doen we het niet. We wachten het maar af. Zodra ze kamikaze- neigingen krijgen als we de deur uitgaan, weten we het zeker. Dan valt er jong leven te beschermen.

De verjaardag gisteren was een groot succes voor kleindochterlief die nog nooit veel mensen op haar feestje had gehad tot dan toe. De taart met het vuurwerk en de drie kaarsjes konden we meemaken, omdat dochterlief belde om te vragen of we er al snel zouden zijn. Halsoverkop in de benen omdat we een half uur later hadden bedacht, maar op tijd voor het ‘Moment Suprème’.

Het was al vol huis, maar ik wilde eigenlijk komen op een tussenuur, omdat de andere helft van de familie nog vast zat aan de middagslaapjes. Het maakte niet uit. We konden nu, schoonpa en ik, namens allen, schoonfamilie incluis, het cadeau overhandigen. Een vernuftig magnetenspel waar mee te bouwen viel. Het vond direct gretig aftrek.

Het was een komen en gaan van mensen en alweer zolang geleden dat we met elkaar zo’n feestje hadden gehad. Gewoon op bezoek kunnen komen, soms omhelzen, soms op afstand, maar wel om één tafel. Heerlijk. De kinderen speelden boven of tussen de gasten in, af en toe moest er een klein brandje geblust worden als de kleinsten in gedrang kwamen bij de overheersende wil van de grotere kinderen, maar tranen zijn snel te sussen en afleiding was steeds zo gevonden.

Om half zes gingen we weer. Een patatje voor de zaterdagdis en de boodschappen en Wintertijd met Harry Winter en Hedy D’ancona, met daarna een aflevering van A long call, waarvan ik dacht dat het een volledige detective was, maar dat de zoveelste aflevering van een serie bleek te zijn. Die Hedy. Ze bracht een terugblik op onze jeugd mee, een vleug zeventiger jaren, het roerige politieke toneel, haar wonderlijke liefdesleven met de meest uiteenlopende mannen, die allen door elkaar heen liepen. Haar laatste samenzijn met de kunstenaar Aat Velthoen. De omlijsting bestond uit drie van mijn grote helden. Adele Bloemendaal, Robert Long en Aretha Franklin. Het kwam allemaal voorbij. Ze had nooit mijn persoonlijke voorkeur, maar haar reflectie op die periode was boeiend en aangenaam.

Vandaag de tweede verjaardag en vanmorgen met koffie op bed al een deel van de reis uitstippelen. Vragen als hoeveel stops, hotelkamers, vignetten kwamen voorbij. Het verschil in de beleving. Voor Lief een huis, dat hij had moeten achterlaten na een moeizame periode en ik die niet kon wachten om alles te aanschouwen en boordevol plannetjes. Gelukkig was er een grote verbouwing geweest in de periode dat hij hier was. Dat op zich luidde al een nieuwe fase in. Straks zal het huis en de omgeving zich voegen naar onze nieuwe situatie. Nu, in abstractie, is het nog andersom.

Het komt goed. Daar zijn we beiden gelukkig wel van overtuigd. Hoeveel veranderingen hebben we al niet meegemaakt in ons leven. Flexibiliteit, uw naam is mens. Tenminste, als je onze verschillende levens naast de meetlat legt, mag je dat wel stellen. Niets is avontuurlijker dan dat. Met de stroom mee wiegen en vooral genieten. De beren op de weg zijn inmiddels geslecht. De weg ligt open, vrank en vrij.