De ervaring zal het leren

Hoe lang is het geleden dat ik een voorbereiding trof om op reis te gaan. Reizen was lange tijd een vanzelfsprekendheid. Jaren achter elkaar trok ik met een van mijn beste vrienden richting Zuid Frankrijk, waar we logeerden in de verbouwde zijdefabriek van een goede vriendin. Een groot landgoed met aardig wat grond aan een rivier. Er was altijd wat te doen. Braamstruiken die ingetoomd moesten worden, het gazon wat met een grote maaier moest worden gemaaid, de vele kleine ruitjes die gezeemd dienden te worden, de begroeiing tegen de bergwand die we op peil hielden, een zwembad dat kon worden schoongemaakt, het grint waar oeverloos veel onkruid tussen groeide, dat we er spontaan tussen uit zouden trekken. Alles was naar believen te doen, maar luieren mocht ook, net hoe je het zelf in wilde vullen.

Vaak wierp ik me op om de maaltijden te verzorgen. In zo’n heerlijke grote woonkeuken was dat een genot. Alles bij de hand, het mooiste uitzicht en lieve Poubelle de poes, in mijn kielzog om achter me de afvalrestjes op te snoepen.

In de ochtend zat ik in mijn piere-eentje wakker te worden op het bordes achter de vijgenboom en te genieten van de roep van de koekoek die klonk over het ontwakende dal en het weidse uitzicht, met een kopje cappuccino om de handen op te warmen. In de avond zat ik weer op hetzelfde plekje, met een boek of met een tijdschrift en dan was het de nachtegaal die de lieflijkheid van de plek onderstreepte.

Ook werden er uitstapjes gemaakt naar andere landen. Hongarije, Italië, Portugal. Doorgaans lange reizen, waarbij ik het leeuwendeel, zo niet alles, voor mijn rekening nam. Reizen was aan mij welbesteed met mijn voorliefde voor het autorijden.

Lief maakt zich wat bezorgd over de lengte van de aankomende reis, die we gaan ondernemen. Om hem gerust te stellen, beloof ik op de bejaardentour te gaan. In een aangenaam tempo zo’n vijf of zes uur rijden en dan stoppen in een gasthof of een hotel. Daar lekker dineren en slapen en de volgende dag weer voort. Het heeft voordelen. Natuurlijk is de vakantie al begonnen ‘du moment’ dat je de auto instapt en pakken we de kleine dorpjes waar overnacht wordt mee in de beleving. Natuurschoon, ja. Een hotel aan de Donau, wonderschoon natuurlijk, een kamer met uitzicht op de meanderende rivier, wakker worden met de zonnestralen in de kamer, de luxe van een bad misschien. De vooruitzichten verzachten het vertragende tempo.

Het heeft geen haast, het hoeft niet snel, het mag er allemaal zijn en wel reisvaardig tot op het bot, met alle verzekeringen aan boord, de hele reis tot in de puntjes uitgestippeld, met eventuele stopplekken incluis, coronaregels achter de hand, eventuele vignetten voor een doorreis aangeschaft.

Niet meer, zoals vroeger, te hooi en te gras en op de bonnefooi naar je plek van bestemming met als enige zekerheid dat je ANWB-bestendigd op reis ging. Niet meer de charme van het ongewisse. Waar loop je tegenaan, wat vind je op je pad, welke onverwachte omstandigheden zorgen voor een veranderende loop van je vakantie en eindigt het voornemen van een vakantie in zinderende zonneschijn in de realiteit van een Scandinavisch koudefront.

Vroeger gingen we samen, Lief en ik, met een legertentje zonder grondzeil, twee rugzakken, een NBBS- retourtje op zak en met de benenwagen, een land verkennen tot in de kleinste details. We aten er voor de eerste keer olijven en paprika in Spanje en de meest ijzerhoudende bloedworst die je je maar voor kon stellen in Denemarken. Maar vooral, wegens het zeer beperkte budget en de lengte van deze reizen, gemiddeld zes weken, spaghetti met saus of daaromtrent.

Mooie avontuurlijke ondernemingen, waarbij deze voorgenomen reis bijna een bedaard initiatief genoemd kan worden. Slim is het wel, zeker als eerste keer sinds lang. ‘Aanvaardt het’, spreekt mijn gesternte me toe, ‘Het is goed’. Vooruit dan maar. Straks gaan Lief en ik bejaard en wijs op reis. Of dat tot in de eeuwigheid zo blijft? De ervaring zal het leren.