De kracht van deze groep vrienden

Er werd over en weer geappt, omdat degene waar de leesclub bij elkaar zou komen geen corona maar wel een fikse griep bleek te hebben. Hals over kop werd er gespard en ons huis leek de enige optie te zijn. Dan moest er als de wiedeweerga wat lekkers gehaald worden. Een boekbespreking zonder borrel en lekkere hapjes was ‘nicht im frage‘.

Het boek met een titel om over te mijmeren: ‘ De ziel kent geen leeftijd’ van Thomas Moore. Dat veelbesproken boek, dat zo vaak door mij was weggelegd en weer ter hand genomen. Dat boek, vol belerende lessen, dat toch overal en in elke recensie werd bejubeld. Die bladzijden, volgeschreven met de gedachten van iemand die volstrekt aan anderen voorbij ging en alleen het eigen ouderdomsproces zag, zijn individuele beleving naast misschien nog een handjevol anderen uit zijn omgeving. Hoe hadden mijn vrienden dat beleefd. Ik stikte van nieuwsgierigheid.

Maar er was nog meer. Niet allen lazen mijn blog. Ze wisten niet allemaal van de nieuwe fase van het leven waar ik middenin zat. Ze hadden nauwelijks weet van mijn Lief. Hoe zouden ze daar op reageren.

Om even voor achten kwamen ze binnen druppelen met allerlei lieve cadeautjes, een prachtige grote bos tulpen, twee flessen wijn en schattige paashazen-chocolaatjes. Het gaf onmiddellijk weer een gevoel van betrokkenheid. Iemand gooit het dagprogramma om en de anderen participeren mee door attent te bedenken wat dat zou kunnen betekenen. Echte vrienden dus.

Het warme gevoel bleef de hele avond. Twee mensen waren er niet bij, maar het geringe aantal verhoogde de intimiteit en omdat we allemaal er hetzelfde in stonden wat het boek betrof, bleef er veel tijd over voor de persoonlijke aandacht. Soms weliswaar toch gerelateerd aan de uitspraken in het boek, soms eenvoudigweg omdat dat ter sprake kwam. De sfeer werd allengs vertrouwder en toen we aan de wijn toe waren, kwam lief erbij zitten en vertelde over zijn reilen en zeilen en hoe hij hier terecht was gekomen.

‘Het is net een sprookje’ verzuchte vriendinlief en ik was het roerend met haar eens. Want niet alleen de ontmoeting was bijzonder, maar ook het feit dat we zo zeker van elkaar waren, elkaar de ruimte konden geven met respect en waardering en beiden voelden dat het goed was en de liefde niet meer voorbij zou gaan. ‘Als je iemand tegenkomt dan weet je of het de ware is’, was haar kordate standpunt. Wij beaamden het. Vorig jaar had ik hen nog expliciet gemeld nooit meer aan de man te zullen gaan, maar deze uitzonderlijke situatie, we hadden immers allebei de basis gelegd voor onze beginjaren in de volwassenheid, was het meer dan waard om de bakens te verzetten.

Het gesprek nam een filosofische wending daarna en dat was toch wel een verdienste van het boek. Vooral toen De ziel ter sprake kwam met het omgaan met de dood in het kielzog. Wat waren de meningen van ons vijven omtrent wat er was na de dood. Die liepen uiteen van een leven na de dood tot dood is dood. Dat mocht er dan ook allemaal zijn. Ieder kon vrijelijk een mening geven zonder dat daar een oordeel over geveld werd of een discussiepunt van gemaakt werd. Dat kenmerkte de goede sfeer van deze samenkomsten. Lief genoot van deze vorm van communiceren, dat evenzo een kwestie van elkaar de ruimte bieden was en tevens je zo vrij liet voelen dat je dat zonder terughoudendheid kon doen. Luisteren met aandacht en geen oordeel vellen was en is de kracht van deze groep vrienden.