En die het de tijd en de ruimte geeft

Na de enerverende ochtend volgde nog meer voetbalvreugde. Zoonlief had gevraagd bij de wedstrijd te komen kijken. Tegelijkertijd was hij even de melding uit of thuis vergeten. Dus reed de Kleine Blauwe Prins met een vaartje richting het dorp verderop. Daar bleek het eerste elftal te zijn verschrompeld tot een stel smalle omhooggeschoten adolescenten en niet uit het vertrouwde cluppie. Thuis dus was de conclusie. Sight seeing de provincie in een stief half uurtje. Nog net het staartje van de eerste helft meegepikt en de tweede helft. Ver van het normale feestgedruis of de gehoorsafstand van ongezouten repliek dienende supporters.

Er stonden alleen drie oude mannetjes met de handen op de rug gevouwen hun eigen technieken en balbeheersing te vergelijken met die van de jongens in het veld. Ze hanteerden met name de overtreffende trap waar het de eigen kwaliteiten betrof. Niet zo vreemd dat er ineens karpers van enorme afmetingen voor mijn ogen zwommen. Voetballatijn dus, in variatie op een thema. Ik hou van dergelijke betweters, zolang ze ieder ander maar met rust laten.

De schorre kreten van de coach van de tegenpartij dreven als losse medeklinkers over het veld, drift in de stem, waarmee hij dwingend de voeten van zijn telgen de, in zijn ogen, goede kant op te sturen. Voetbal ten voeten uit. Ze verloren jammerlijk, maar de vreugde was er niet minder om.

In de avond de wedstrijd Oranje- Denemarken waar de kleine filosoof voor de eerste keer, dankzij suikeroompje, samen met zijn vader een stadion bezocht. Halverwege schuurde ik tegen de vertrouwde mouw naast me aan en viel ik in slaap. Twee doelpunten waren nog doorgekomen en twee had ik er gemist buiten die van de tegenpartij. De droom was zoet en aangenaam, er viel niets te klagen.

Op linkedln komt er een stukje filosofie met winnie de pooh en knorretje voorbij. Ze behoren met alle andere dieren uit het Bunderbos tot mijn jeugdklassiekers en kinderbijbels. Pooh heeft een moeilijke dag. Knorretje vraagt of hij er over wil praten. Dat is niet het geval. Knorretje zwijgt, want hij begrijpt het. Het valt niet mee om een moeilijke dag te hebben. Maar weet je zei Knorretje, moeilijke dagen zijn zoveel makkelijker wanneer je weet dat er iemand voor je is. En ik zal er altijd zijn voor jou Pooh. Pooh zat er maar en maalde zijn hele moeilijke dag door zijn hoofd. En Knorretje zat naast hem met bungelende beentjes en was er. Ik was er ontroerd door en hoopte tegelijkertijd dat iedere vluchteling, die onderweg is en een moeilijke dag heeft, een Knorretje naast zich vindt.

Bij de EO in een programma haalde men aan dat het vaak als een troostrijke gedachte geldt om te stellen dat ‘het altijd goed komt’. Iets wat een mens al gauw tegen een ander zegt in moeilijke tijden. Maar het klopt niet helemaal. Het oude voorval komt niet altijd goed. Soms neemt het leven een andere wending en leid je in nieuwe banen, waardoor het voelt alsof je verder kan. Dat er verrijking kan zijn nadat je door een diep dal bent gegaan. Dat is in het begin vaak niet te overzien, maar kan langzamerhand steeds helderder worden. Ik hoop in dergelijke gevallen alleen maar dat we inderdaad terug kunnen vallen op zo’n Knorretje in de buurt. Iemand die het begrijpt en die het de tijd en de ruimte geeft.