Geen sinecure

Hoera, de fiets is er. Er was nog een probleem met de banden en een Frans ventiel, waar de pomp niet direct op paste, maar met moed beleid en trouw en drie pompen, een van dochterlief en twee uit onze eigen schuur, was het toch gelukt. Als bonus voor het brengen hadden we besloten naar de wedstrijd van de kleine filosoof te gaan en daarmee de fiets uit te testen en die van mij zou ik dan tegelijkertijd uit haar winterslaap wakker kussen. Die banden bleken ook moeite met de lange rustperiode te hebben. Maar toen de pomp eindelijk naar behoren werkte konden we toch met vier luchtbanden naar het veld fietsen. Een lange rechte weg was het en op het veld was het tussen die krioelende kluwens nog even zoeken naar het juiste halve veld en het juiste lieve jongetje. Vanaf de overkant in het allerlaatste veld werd heftig gezwaaid. Gevonden.

Ze deden het fantastisch en scoorden ruim. De kleine filosoof drie schitterende goals, een mooie kopbal zelfs. Sterk aan de bal en een goed technisch inzicht, wat leuk was om te zien. ‘Het zit in de genen’ denk ik altijd als het om een voetbal gaat. Dan is de tweeling onmiddellijk weer in beeld als twee kleine dribbelaars die voortdurend uit de kleine kluwen op het middenveld zich losmaakten richting doel om die tocht succesvol af te sluiten. Zo’n mooi plaatje om in gedachten te hebben en altijd aanwezig achter alle andere deurtjes.

De allergrootste kroon op het werk kwam nog. Sinds lang eindelijk gewonnen met maar liefst 7-5 en dat gaf een glorieus en gelukkig kijkend mannetje die hard op me af kwam rennen na het eindsignaal. Oma’s brengen geluk.

Zijn kleine zus, die al bijna groot is, want volgende week wordt ze drie, vermaakte zich opperbest, deels met haar moeder en deels met een andere grote jongen die was komen kijken naar zijn broer. Verstoppertje, madelieven en paardebloemen plukken…Wat doen die onhandige oude stijve vingers zonder nagels met de steeltjes van die verfijnde bloemetjes. Vlechten ging niet meer. Dochterlief had de nagels gelukkig wel. Kleindochter dartelde als een lammetje in de groene wei met een gelukzalige glimlach op haar toetje. Het leven is mooi en het leven lacht, straalde haar aanwezigheid. Bij de beloning voor de winst steeg een jaloersmakend indianengehuil op. ‘ Kom jongens gaan we de ijsjes halen’. Niet volgens het spreekwoord ‘De ezel een wortel voorhouden’, want ‘ze zijn om de dooie dood niet op hun achterhoofd gevallen’. Dat laatste was mijn oma’s kijk op bepaalde schrandere kinderen.

Na het voetbalveld was de stort aan de beurt om de zakken met hout weg te brengen. Fijn dat het redelijk vroeg was want nu waren er ongeveer maar 25 auto’s voor ons. In de middag staat er vaak een rij auto’s van een straat lang. Twee zakken geïmpregneerd hout en een zak grof afval.

Na deze huishoudelijke bezigheden was het tijd voor het ophalen van de twee nieuwe brillen van Lief. De volgende stap in het proces. Dat we daarna even flink bij moesten komen zal geen wonder zijn. Genoeg emoties over en weer.

En Willem de Zwijger maar zwijgend opkijken vanaf het boek, met nog steeds dat lichte verwijt in de ogen. Ja hoor. Eerst de luchtigheid en daarna de zware kost. Balansen zodra het mogelijk is. Bovendien, probeer met deze kleine lettertjes maar meer dan vijf bladzijden achter elkaar te lezen zonder dat de ogen dichtvallen. Geloof me, dat is geen sinecure.