Dat dan wel

Langzamerhand vindt er een omslag plaats in tijd. Waren de nachten lang en de ochtenden relatief kort, zeker vergeleken bij mijn eigen ontwikkelde gewoonten, nu worden de nachten korter en de ochtenden langer. Daarbij is de gewoonte om te schrijven op bed bij de eerste twee koppen koffie omgezet naar vroeger opstaan en beneden schrijven op de bank met uitzicht op het lieve vogelleven. Het is eigenlijk een voorbeeld van het samensmelten van twee verschillende gewoonten. De langslaper en de kortslaper. De titel voor een boek als je het op de keper beschouwd.

De dag rolde zich gisteren in alle gemak uit. Alles was met een gezamenlijke inspanning klaar gemaakt voor ontvangst van broer en schoonzus. Lief haalde in aller ijl nog de vergeten koffie en tulpen bij de supermarkt in de wijk en ik zorgde voor de lunch. Afbakbroodjes, lekkere vleeswaren, soep met ballen speciaal voor de gasten, melk, kaas. Iets over de gestelde tijd belden de twee aan met hun voorjaarsbodes. De kamer in de tulpen.

Het huis werd bewonder, een kunstenaarswoning, warm en sfeervol, was het compliment dat geboekt werd. Vol lof en enthousiasme waren ze over de entourage. Het deed deugd en ieder zat ontspannen en vol verhalen aan de dis. Het wereldleed kwam uitgebreid langs even als de vorderingen van Lief in zijn ontwikkelingsproces van eenzame wandelaar naar sociale contexten. Broer was nog altijd verbaasd over de snelle vorderingen die werden gemaakt en de veerkracht van zijn jongere broertje. Die twee samen te zien was als immer een belevenis. De kwinkslagen vlogen over en weer en duidelijk was dat ze uit hetzelfde hout gesneden waren. Onversneden commentaar op de onbetrouwbare man met zijn uitgestreken gelaat, die zonder te verblikken of te verblozen de meest boute beweringen kon verkondigen daar in die verschrikking, waar geen mens zou willen zijn.

Toch bleef de algemene tendens luchtiger. De problemen met inschrijven en hoe dat het best geregeld kon worden, de inburgeringscursus van Lief, die nu al zover was dat de OV ten volle benut kon worden, zelfs naar de verre uithoek waar zij woonden en de blijdschap over eindelijk dit deelzame leven met broer nu hier dichtbij in plaats van vanuit Verweggistan te mogen delen. Zo kabbelde de dag voort. Dat het ongemerkt voldoende aan energie had gekost, bleek later. Het boogje ‘voortschrijden’ plofte als een tekstballonnetje in elkaar.

Schoonzoon appte dat hij de fiets al morgen komt brengen en dan gelijk doorgaat naar de voetbalwedstrijd van de kleine filosoof hier in het stadje. Mooi moment voor een eerste fietstochtje hadden Lief en ik bedacht, en dus in alle vroegte, als we toch al wakker zouden zijn en vanuit de ochtendmodus, de gelegenheid om onze kleine voetballende goalgetter te gaan bewonderen. Dat plan werd van harte toegejuicht, zonder het mededeelzaam te maken aan de kleine filosoof, want stel dat er wat tussen zou komen.

Gisteren reisde ik met Floor mee naar het einde van de wereld en ditmaal kwamen we terecht in Patagonie. Op de een of andere manier , ondanks dat de ranch echt in de middle of nowhere lag, bekoorde het me minder dan al die andere wonderschone plekken, die in dit programma waren langsgekomen. De klik met de bewoner bleef uit.

Arjen Lubach kon er niet meer bij en Willem de Zwijger al helemaal niet meer. De koek was op. Het verlangen naar gewoon lekker liggen was te groot. Voor mijn hoofd het kussen raakte, moet ik zijn ingeslapen. ‘Als een roosje’, beweerde Lief de volgende dag. Dat dan wel.