Zoals het een dagelijks blogger betaamt

En dan heel vroeg in de morgen het verkeer horen aansuizen door de kier van het zolderraam en niet weten hoe laat het inmiddels is, want nog steeds pikkedonker. Eergisteren was het al bijna licht rond vijf uur als normaliter de dag ontwaakte. O ja, drong het langzaam door tot het door slaap vertraagde brein. De klok en haar tweejaarlijkse semi-eigenzinnige verhouding met de tijd. Een uur vooruit betekent een uur minder slaap. Twee dagen later betekent een uur vooruit vooral een verlaat schemerduuster. De Grote Beer schittert onverbloemd en onverbleekt aan het firmament.

De dag begint dus in het halfduister. Een winterse kwinkslag. Een uur vooruit maakt nog geen zomer. Zo leedmoedig als de dag begon zo berustend rolde zich de rest van de ochtend af. De rit ging naar Bunnik, op de Tomtom slechts 16 minuten vanaf mijn parkeerterrein. in werkelijkheid twee minuten later, maar nog altijd ruim op tijd. Een immens gebouw, waar het speellokaal zich zou bevinden. Daar was de dansdag gepland voor de groepen een/twee van de basisschool. Succes verzekerd, want wie wil dat kleine lijf niet in de onmogelijke bochten wringen. Er was een interactief onderdeel bij.

Wat een school. Geld als water toen ik de entourage bekeek. Ergens is het bestieren van een schoolgebouw met inhoud toch een kunst op zich. Zo ver hadden we het met onze kleine eenpitter nooit gebracht. Luxe aankleding, speels, kleurrijk, prachtige ruimtes, alles wat je je als doorgeleerde lekkerbek van kunst en cultuur zou wensen. Uitdagende aankleding die het vermoeden deed rijzen dat ze er wel oog voor hadden. Dan was het goed. Als er maar meer dan voldoende gebruik van gemaakt wordt, dan gun ik het elke school.

De kinderen waren keurig op tijd, pasklaar voor de beschermde vloer, dus schoenen uit. Wel zo’n kalm begin, als iedereen in polonaise om de dansvloer geleid kan worden en dan aan de rand kan gaan zitten.

Die schatjes, ik zag de mijne er in terug. Mijn eigen wetenschappers, mijn kostelijke kleine vragenvreters…Waarom? De kinderen in hun hele eigen wereldje, wars van alles wat de goegemeente doet en die in hun eigen hoekje kruipen, de schatjes, die nooit recht blijven zitten, maar al luisterend achterstevoren, ondersteboven, binnenstebuiten hangend alles in zich opnemen, de schuchtere moppies die hun mouw hebben nat gesabbeld of aangevreten van de zenuwen.

Deze lieverds bleken ook kant en klare prima ballerina’s in de dop. De split werd tussen neus en lippen door uitvoerig geprobeerd, net als de pirouette. Er waren erbij die de krijtjes-uitdaging met beide handen aangrepen of het spiegelen, het klimmen in de door de armen gemaakte cirkel van het maatje. Een jongetje bleef temidden van het feestgedruis stokkestijf staan en keek en keek en keek al het verwonderlijke er vanaf.

Bij de tweede dag waren er drie ouders bij en een van de meisjes kwam daardoor niet meer tot spel. Ze was met geen mogelijkheid te bewegen mee te doen. Met een wrokkige uitdrukking op haar gezichtje bleef ze zitten waar ze zat. Iedereen om haar heen danste vol overgave mee. De dag van hun leven. Bij de tweede dag was er ook een school die door omstandigheden de voorstelling vergeten hadden. Een gemiste kans. Arme lieve schatten.

Ik probeerde de derde voorstelling nog naar voren te schuiven, maar de groepen konden niet. Extra wachttijd dus, dan maar een boodschapje en daarna naar huis. Eindelijk posten, zoals het een dagelijkse blogger betaamt.