Ze is kostbaar en vliegt zomaar voorbij

Pluis was er even klaar mee, met die Willem de Zwijger. Iemand die niets zegt en op je lekkerste plekjes van de bank gaat liggen, wordt toch als een querulant gezien. In de letterlijke zin van het woord zelfs een dwarsligger. Ze bleef maar aan zijn loshangende staart knagen. Het was een welkome afwisseling voor de vele moordpartijen en oorlogen. Wat een onvoorspelbare tijden kenden die middeleeuwers. Dat had voor menigeen een bittere afdronk. Was er geen strijd, dan altijd nog wel de pest met etterende zweren, ongedierte of gebrek aan huis en haard omdat het was platgebrand en nu was zelfs Anna, zijn vrouw, aan melancholie ten ondergegaan. Kommer en kwel.

Dan maar bedenken hoe we deze luie dag verder gaan invullen. Aanvankelijk leek het de tuin, maar bij nader inzien toch maar beter bewaren voor morgen, gezien de weersvoorspelling. Lief had koffie gehaald en met de biechtstoel naast het bed(van oma)babbelden we over Verweggistan en de noodzaak voor eventuele vernieuwingen. Het kost moeite om de zorg om mijn gezondheid weg te nemen. Hoe vaak ik met de hand op mijn hart en in het redelijk stofhappende oude eigen huis ook verzeker, dat ik geen last heb van stof met mijn aangedane longetjes en dat ik heel goed een reis aan kan van gemiddeld vijf uur per dag rijden, zoals het een echt bejaard stel betaamt, kan ik maar niet zijn ongerustheid wegnemen. ‘Eerst zien en dan geloven stuurt mijn rebelse oma door. Precies. Gewoon doen en gaan, dan is dat idee vanzelf van de baan.

Dochterlief stuurt een foto op van de twee schilderijen die ik van de kleinzonen had gemaakt. Een was er ingelijst, maar de ander had ze te krap gekocht. Gisteren had ze eindelijk de laatste er toch in gepeuterd en ook al kan het er nooit meer uit, beweert ze, zo hebben we het maximale aan eer van het werk. Direct er achteraan kwam een opdracht voor de jongste, liefst ook aan zee. Kom maar door met de foto, misschien is een opdracht weer een goede stimulans om de penselen op te pakken.

Hier op zolder worden we ‘smorgens wakker van de kauwtjes, die met het bein van deze lente vast druk in de weer zijn om hun nest in te richten. Er wordt geklotterd, getikt, met takken gesjouwd, tenminste als ik de geluiden goed interpreteer. Het is er een drukte van belang. Dat betekent straks met een paraplu over de galerij, want als er kleintjes zijn, veranderen deze goedmoedige kauwen in ondermaatse haviken, die er alles aan doen om hun kroost te beschermen.

Gisteren was ook een dag van betrekkelijke rust. Soms is een pas op de plaats nodig en zeker na de drukte van afgelopen vrijdag. Omdat er van de week eters zijn, experimenteer ik deze dagen met verschillende recepten. Nu had ik een hele fraaie gevonden voor zoonlief, die toe was aan een vleesmaaltijd. Het werd de Ovenschotel Genovese van Rudolph van Veen, naar geheel eigen stijl en inzicht en met schnitzel, maar niet met pappardelle. Dat werd spagghetti, in een dwars-door-de-kast-bui. Nooit gedaan, de gekookte pasta op het vlees in een ovenschotel onder een heerlijke saus, maar o, wat lekker. Nu al een klassieker hier, kan ik jullie verzekeren.

Ziezo, nog een dag rust en dan weer een volle week. Hoe dat toch werkt. Nu de hele corona los is gelaten stroomt de agenda voller dan vol. Bewaken die tijd, want ze is kostbaar en vliegt zomaar voorbij.