Dat alleen al te koesteren

De eerste halsbandparkiet is gesignaleerd. Terwijl ik me gisteren kostelijk vermaakte met de voorstelling spotte Lief de grote vogel hangend aan al het lekkers dat te geef was. Aan de ene kant nog meerleven in de brouwerij en aan de andere kant vraag je je af hoeveel deze exoot van het kleine grut weg zal jagen. We gaan het zien en beleven. Ondanks de koude oostenwind getuigt het balkon volop van lente. Alles staat op uitbotten en ineens was er weer een pot vol blauwe druiven en bloeide de paarse zomerviolier alweer, maakte de roos nieuwe scheuten evenals de clematis. Mooie dikke bladknoppen beloofden een uitgelaten bloeispurt.

Gisterenavond hadden de dochters en ik een rendez-vous met schoonzus, die we, dankzij corona, al heel lang niet meer gezien hadden en onder het genot van sloten thee met boterkoek, appelbrood en paaseitjes haalden we de geschiedenis in. Het wel en wee van kinderen die niet willen slapen en het gemodder van ons vroeger met nu een adviserende slaapcoach werd tegen elkaar afgewogen. Het mag wat kosten, maar dan heb je ook wat. Al die doorwaakte nachten, het gebrek aan slaap, de moeizame momenten van onmacht, omdat de kleine nog niet kon verwoorden wat dwars zat, gleden op het netvlies voorbij. Jaja, ‘kinderen zijn hinderen’ zei Bredero. Zo zuur wil ik het niet stellen maar baby’s verzorgen is op hoog niveau inboeten aan eigen tijd.

Dankzij de blog hebben we misschien zometeen een extra fiets. Mijn lieve schoonzus is meester in het tussen de regels doorlezen en had begrepen dat dat vervoersmiddel wellicht een oplossing voor het halen en brengen kon zijn. Ze had er nog een werkeloos in de schuur staan.

Gisteren had Lief de vuurdoop en ging alleen op pad met het openbaar vervoer. Onze gezamenlijke vriend van vroeger had met hem afgesproken een wandelingetje langs de singels te maken om tegelijkertijd eens een ouderwetse boom op te zetten. Het was nog wat zoeken, maar het lukte wonderwel. Vriend gevonden, een flink stuk de stappenteller laten oplopen en de jaren van afwezigheid geslecht met verhalen en gedachten over en weer. Er waren wat veranderingen maar het gedachtegoed was grotendeels gelijk gebleven zij het, door de ontwikkelingen van dit moment, wel aangepast. Beiden herkenden de aloude vertrouwde geestelijke verwantschap in elkaar en dat vroeg om een vervolg. Dat zal al weldra zijn, want dan komt hij met zijn vrouw gezellig eten. Iets om naar uit te kijken.

Terwijl ik in de warmte van de zon op de bank lag te soezen, kwam de ‘verloren zoon’ weer thuis. Dat laatste waren zijn woorden. Tijd voor mij om de instructies voor de maaltijd door te geven en richting dochter te gaan.

Het huis is inmiddels weer compleet. De jongste is genezen van zijn fikse griep en samen met zijn lieve vriendin weer hierheen getogen. Lief volgt de laatste ontwikkelingen en helpt me met het oplossen van de woordkraker.

Poes heeft haar argwaan opzij gezet en accepteert nu de nieuwe indringer volkomen, ook al stoot hij haar uit het alleenrecht van de symbiose, die wij hadden opgebouwd. Gisteren lag Ze volkomen tevreden tussen ons beide in toen ik gisteren na het bezoek thuiskwam en stoom mocht afblazen. Er viel nog net een sentimentele staartje van een film mee te pakken. Een stervende moeder, een wijze boom en een angstige zoon en zie daar.

Ik ben gek op wijze bomen. Er ligt nog het boek klaar van ‘De boom met het Oor’ van Annet Schaap en Philip Hopman. Ergens in het park in een grote stad kan je als je dat wil geheimen influisteren in het oor van de hoog boven alles uittorende boom. Maar vroeger was er al een evenknie, die heette ‘De wijze boom’ van Ian Page en bestond uit vier delen, die ik de kinderen stuk voor stuk herhaaldelijk heb voorgelezen. Ze konden er niet genoeg van krijgen. Hoe veilig is het idee dat je alles wat in het diepst van je verlangen ligt, mag delen met een veilige, altijd aanwezige rots in de branding. Bomen met een ziel, een ziel in al wat leeft, dat alleen al te koesteren.