Daar viel nog lang over na te mijmeren

Zo’n dag dat je denkt, deze duurt tot in lengte der dagen en de tijd om alles te doen is volledig van mij. Zo wisselend kan het zijn. Het enige dat gepland stond, was het wachten op een pakketje en het verrijden van de zakken met de restanten van het oude bankje uit de tuin naar de stort. De ter ziele gegane pick-up, die op zolder stond, mocht eindelijk mee naar de kringloop.

Willem de Zwijger valt van de ene strijd in de andere. Moorden, platbranden, deserterende of muitende soldaten, een wormstekig spel tussen diverse edelen, er komt heel wat op mijn pad. De wortels van het kwaad zijn diep gezaaid, wordt steeds meer duidelijk. Dat lieflijke wereldje van vroeger gonsde net zo van het ongemak. Tussen alle glooiende heuvels en schone natuur floreerden heel wat kruitdampen. De smog was destijds absoluut een ingeburgerd staaltje vervuiling in menige stad. hele dorpen werden platgebrand.

Het andere boek van Thomas Moore ‘De ziel kent geen leeftijd’ is als een handleiding voor iets wat je allang wist en dat maakt het lastig om te lezen. Een wonderbaarlijk fenomeen als mensen vanuit hun eigen omstandigheden de richtlijnen schenken aan goedgelovigen. Niets is zaligmakend, alleen wat het beste is voor jou onder de gegeven omstandigheden en die kunnen er mijlen ver van af liggen.

De zon brandt nu op de op wintersterkte ingepakte benen. Deze ochtend moest ik om kwart over zeven op pad om een voorstelling te begeleiden in Wijk bij Duurstede. Dat eerste op zich al was geen straf. Met rijp bedekte velden, de prachtige nevel die de wereld in tweeën klieft, een strak blauwe lucht en een oogverblindend zonnetje. buiten het schoonkrabben van de ramen was er geen vuiltje aan de lucht. Veel te vroeg kwam ik bij het nostalgische theater aan de markt aan. Gewoonlijk trek ik een uur uit om de situatie en de locatie te bekijken om daar mijn strategie op te bepalen. Het stadje ademde zondagsrust. Een voor een gingen de winkels open. Een warme bakker in een oud pandje, het restaurant op de hoek maakte zich klaar voor het nuttigen van de eerste koppen koffie, de dames van het Kruidvat kwamen aanlopen en even later de beheerster van het pand met de sleutel in haar hand.

Om half negen was er ineens leven in de brouwerij. De eigenaar van het theater bleek aan de achterkant van het imposante pand te wonen en was binnendoor gekomen. De sfeer van het kleine pand had een nostalgische grandeur. Klatergoud en rood pluche in het belendende café en een wat moderner bekleding voor de stoelen in het theater maar wel zoals ik me van vroeger de bioscopen en theatertjes herinnerde. Knusse gezelligheid. Daardoor was de helft van het succes al verzekerd.

Hieperdepiep amboulah bleek een mimevoorstelling te zijn met slapstickachtige humor. Achref Adhahdi slungelde over het podium en tot hilariteit van de kinderen was hij elk functioneel gebruik van de doodgewoonste voorwerpen vergeten. Hoe moet je zitten op een stoel, aan welke kant gebruik je een zwabberdweil en hoe zet je een verjaardagshoedje op. Iedere handeling ontlokte oerkreten en wuivende armen. Heel veel kinderen wilden alleen maar helpen en begrepen hem volkomen. Hoe kan het ook anders dat je niets weet als je uit Tunesië komt en je vader en moeder moet missen. Ontroerend waren de momenten waarop bleek dat Achref in zijn eentje verjaardag moest vieren en bij het cadeau in de coulissen steeg er gejuich op. De interactie was eveneens hilarisch. Hij pakte een meisje in in een verjaarsslinger met vlaggetjes en liet kinderen zijn huishoudhandschoenen uittrekken. De kinderen genoten en wij als volwassenen konden ook menig keer een lach niet onderdrukken.

‘Bent U een soort mister Bean’ vroeg iemand na de voorstelling. Daar kon de acteur zich wel in vinden. En of hij echt jarig was. ‘Alle dagen, omdat ik vroeger nooit mijn verjaardag kon vieren in Tunesie’. Onder de indruk van dat feit verlieten de kinderen de zaal. Daar viel nog lang over na te mijmeren.