Een brede glimlach van het verleden

Er is een heerlijke modus gevonden om de ochtenden voor beiden zinvol en productief te maken. Rustig opstarten met een kop koffie op bed, door een van de twee gehaald en schrijven voor mij, terwijl Lief beneden nieuws kijkt en vast uitgebreid ontbijt. Daarna is er tijd om te lezen en pas om een uur of twaalf of een gaan we op pad om gezamenlijk dingen te doen. Steeds meer is er ruimte voor eigen initiatief nu er beter wordt doorgrond hoe de omgeving in elkaar steekt. Elke nieuwe stap beteken nog altijd een verovering. De eerste schreden, door belangstelling voor zijn eigen uiterlijk, wezen op een belangrijke verandering. Ineens was het er.

‘Misschien een kapper’opperde Lief, die steeds vaker de lange plukken achter het oor moest strijken. Een nieuwe bril werd de volgende en gisteren konden we het allemaal bewaarheid laten worden. De uitverkoren kapper werd voornamelijk gekozen op de rust in zijn zaak, niet op de goede reviews. Het was een kant en klaar knipper, geen poespas, maar precies voldoende om niet zo’n gelikt werk af te leveren en de overgang derhalve minder uitbundig te maken. Bij de brillenwinkel kozen we twee modellen, die vooral qua kleur verschilden. Afwisseling van spijs doet eten.

De bediening daar was niet het toppunt van enthousiasme, maar voor de betrekkelijke afwijking aan de ogen van lief was het genoeg. Ik moest wel heel erg denken aan de scène van de man aan het loket, die een postzegel kwam kopen, door Wim Sonneveld. Iedere keer werd er een poging ondernomen om ‘een onsje meer’ aan het geleverde pakket toe te voegen. Lief hield standvastig vol. Eigen wensen eerst.

Voor al deze veranderingen was de grootste stap gezet. De psychosomatische fysiotherapeut werd opgezocht, omdat het online ten enenmale niet mogelijk was een afspraak te maken. Er was er geen in de buurt. Het zal voorlopig, zolang de fiets nog niet verkend is, een halen en brengen worden. Een hele belangrijke stap in het zoeken naar de balans in geest en lichaam, iets waar we vroeger ook veel mee bezig zijn geweest.

Bij de toko maten we ons een heerlijk feestmaal aan, zomaar, omdat dat goed voelde. Tijdens ons eigen diner voor twee zochten we naar de overeenkomsten in de gang die we afzonderlijk van elkaar gemaakt hadden in het leven en die zoveel overeenkomsten bleek te vertonen. Dat wisten we allang natuurlijk, maar het was de verbazing over de ondoorgrondelijke wegen, die niets met grilligheid en alles met toeval of de onderliggende genen te maken heeft gehad, die het stilstaan bij alles keer op keer rechtvaardigde. Bij ons was het uiteindelijk een basis gebleken, die we samen hadden gesmeed als aanloop naar die weg. ‘Uit hetzelfde hout gesneden’, zouden we ons misschien vroeger hebben toegedicht en nog steeds voelt het alsof het zo moest gaan. Er ligt geen spijt aan ten grondslag.

Lief ging schrijven, ik had moeten lezen in mijn dikke zwijgende bundel, maar kwam niet verder dan het verzadigd weg sukkelen bij de tv-beelden zonder al te veel inhoud. Straks staan er nieuwe plannen op de rol. Een tocht naar het huis van lief in Verweggistan, wat wettelijke formaliteiten, het opschudden van de vriendschapsbanden met de rest van de wereld nu we langzaam uit de cocon van ontdekken en aftasten stappen en de wereld zich ten volle openbaart.

‘Alles op z’n tijd’ schrijft mijn eigen Baedeker voor. ‘In alle rust en in het eigen uur’. Zo is het. Stap voor stap dan breekt het lijntje niet. Het levert een brede glimlach op van het verleden.